Yazdý o zamanlar… Aðaçlar gelin olmaktan çýkmýþ, iki aylýk evli gibi görünüyorlardý gözüme. Çiçekler bazen sarý, bazen mor, bazense pembeydi iþte… Hayatta baþlangýç nere, bitiþ nere diye sorup dururken ben… Her gün inat gibi, yeni bir baþlangýç olarak çýkarken karþýma… Her þey yeniden demek için uðraþýrken yani… Bütün bunlar olmadan önce, bütün bunlarý düþünmeden önce… Sahi… Sahi ben neredeydim, sen neredeydin?.. Biz neredeydik diye düþündüm ben…

Biz geç kalýnan ya da geç verilen kararlar gibiydik iþte. Öylesine uzaktýk biz olmaya. Seni rüyalarýma almayý o kadar çok isterdim ki… Sahi… Sahi rüyalarýma gelmeyi ister miydin sen de?... Diye düþünmedim hiç. Çünkü dedim ya biz, bizlikten uzakta bir yerde tekil þahýslarýn yanlýþ oyuncularýydýk.

Bu yüzden galiba. Þimdi düþünüyorum da verdiðim kararlar bu yüzdendi galiba. Temmuz’un sýcaðý mýydý, yoksa Eylül’ün sabahý mýydý? Hangisiydi ki? Belki de ben kendimi kandýrýyorumdur ha ne dersin?... Zaten ben hep kendimi kandýrýyordum ya. Hep ben yaralýyordum kendimi. Acý çekmeyi seviyordum ben. Öyleydim senin için. Daha da ilerisi… Mazoþisttim ben… Bedenini yaralamayan, ama ruhunu delik deþik eden bir mazoþist… Bana baktýðýn gözlerinde okuyordum bunu.

Saçma sapan bir insandým. Sevdiðine bir türlü güvenmeyi öðrenemeyen, hep bencil davranan… Ah bir kere de þunlar için verdiðim çabayý yapýcý olmak için verseydim þu yaþanýlanlarýn hiçbiri yaþanmayacaktý sence… ‘Sence…’

Hep bitirici olandým ben çünkü…

Sen mi?.. Sen bunlarýn tersiydin. Bu kadar basitti iþte. Sen benim tersimdin…

Bir insanýn iliþkisinin düzebileceðine karþý inancý biterse gerçekten umut kalýr mý hiç? Artýk çok yorulduðunu hissediyorsa, bir þey yapmak gelmiyorsa içinden, yollarýmýz ayrýlmalý diyorsa …

Biliyorum biliyorum üzüleceðiz, ah tabii biliyorum ruhumun acý çekmek isteyen tarafýný doyuracaðým böylelikle… Biliyorum… Bütün bunlarý söyleyeceðini biliyorum…

En baþýnda dedim ya her þey yeniden demek için uðraþýrken… Ben son demek için uðraþtým …

Ýlk defa bu kadar açýk oldum, ilk defa bu kadar yaralarýma dokunmana müsaade ettim ve ilk defa bu kadar yaralarýna dokunduðumu düþündüm… Tam böyle düþünmüþken, artýk gitmem gerektiðini gerçekten anladým. Bütün geç kaldýðým anlamalarýmla anladým bunu… Bizlikten uzaða sýyrýldýðýmýzý… Yoluma sensiz devam etmem gerektiðini hissettim…

Yaa iþte böyle sevgili. Ben yine acý çekmeye gidiyor olayým senin gözünde, kör gecelerde acýlardan acý beðeniyor olayým… Ben hep bitireyim… Zamaný, aþký, mutluluðu, güveni, bize dair tüm güzel þeyleri bitereyim… Bir bitirmeyi beceremediðim acý kalsýn ben de…

Acý ona bu kadar baðlý olduðum için daha çok sevsin beni. Teþekkür edip dursun baþucumda. Ben sana güvenmediðim kadar acýya güveneyim… Beni yaralamayacak tek þeyin, ve aslýnda en çok kýskandýðýn tek þeyin acý olduðunu bileyim… Sana onun kadar aþýk olmadýðým için...

Ve sonra gidince ben. Senden, hayatýndan, gözlerinden, ellerinden… Her þeyinden iþte… Gidince gelsin o kýskandýðýn acý… Gelsin de dindirsin yaralarýmý. Acý hem acýtsýn canýmý… Hem de acýttýðýn yaralarýma merhem olsun…

Sonra ben yanýma oturtayým acýmý… Bacaklarýmýz deðsin birbirimize. Desteðini hissedeyim acýnýn. Elini de koy omzuma, hahh þöyle. Ah acý ah… En vefalý dost… En vefalý sevgili… diyen o bilinmeyen þarkýyý söyleyeyim ona…

Sense… Uzak düþ bana…

Düþmeler düþsün… Düþler düþsün düþümden…

‘’Düþümdeki adam düþsün…’’

Bütün düþlerim düþsün þimdi düþümden…

Düþler,
d
ü
þ
s
ü
n
…

Çaðla GÖKDENÝZ