16. Mektup

Kederlerin harap ettiði kararttýðý hayatýmý aydýnlamak, karanlýðýmý daðýtmak için beynim bedenimden daha çok emek sarf ediyor. Ýçime kapalý kalan bu sýrrý kimlere versem de rahatlasam ki. Halimi dilsiz eþyalara anlatsam belki dile gelip bir þeyler fýsýldarlardý bana. Ama ben dilsiz eþyalara dahi halimi anlatamýyor acýlar içindeyim diyemiyorum. Uðuruna canýmdan geçtiðim sevdiðim, yaþlý bir insan gibi belimin büküldüðü günden beri hiçbir aleme girmiyor, kendi acý alemimde öylesine yaþýyorum. Ben senden habersiz sen benden habersiz yaþýyoruz iþte öylesine. Gözden kopmuþuz bir kere. Dildeki muhabbetten kopmuþ ayrý diyarlarda nefes alýp veriyoruz artýk. Bir kopmayan benim gönül baðým kalmýþ. Bazen aklýmý bozmaya ramak, ramaklar kalýyor.
Coþkun umutlarla yaþadýðým günlerin güzellikleri bazen göz önümden gelip geçer. Sanki el gibi, sanki baþkalarýna ait güzel bir film gibi. O çok mesut olduðum ama þimdi binlerce kilometre uzak olduðum o güzel günlerin cansýz görüntüleri göz önümde. Bu insan ben miyim ki? Ben miyim cansýz hayallerin içinde hüzünlenen…
Ýsterdim ki elime aldýðým her kalemle yine sana ardý arkasý kesilmeyen mutlu ve sevgi dolu kelimelerle sesleneyim. Ýsterdim ki hep seni anlatýp hep senin büyüklüðünden bahsedeyim. Kelimeler gül olup sana sunulsaydý. Yeni yeni ümitler hevesler, mutluluklar dünyasýndan bahsetseydim. Oysa þimdi yepyeni bir dünyada yaþýyorum. Aklýmda büyümeyen ümitler anlatamadýðým mutluluk ve mutsuzluklar var. Mutluluk dahi paylaþýlmayýnca mutluluk olmuyor ey sevdiðim. Þimdi halim bambaþka, týpký mutluluðum gibi acýlarýmda aklýma gönlüme sýðmýyor.
Zaman neleri getirmiyor ki. Kimilerine altýn bir tepsi ile mutluluðu getiriyor, kimine ise altýn bir tepsi ile berbat bir huzursuzluðu. Neler deðiþmiyor ki þu hayatta. Zamana eðilmeyen kaç varlýk var ki þu dünyada. Baharlarý da kýþlarý da zaman getiriyor iþte. Þimdi ben sonbaharlar gibiyim. Çekilmez hüzünlü ayrýlýklarýn bol olduðu bir ekim kasým ayý gibiyim. Ufuklarým soðuða yakýn kara günlerin bol olduðu, bahçelerin baðlarýn bozulup güzelliðini yitirdiði bir yerdeyim. Oysa bu zavallý bakýþlarým dýþýnda her þeyim eskidi. Bir tek senin hayalin gittikçe büyüdükçe büyüdü. Umutlarým dünlerim bugünüm ve yaþanmayan yarýnlarým dahi þimdiden eskidi. Gönül yýkmak gönül kazanmaktan daha zormuþ meðer. Aslýnda yýkýlan sadece karþýdakinin gönlü deðil ayný zamanda kendi elleriyle kendi gönlünü yýkýyormuþ bilmeden insan. Acýlarýmýn bitmesini istesem de bitmez bu acýlarým. Oysa insanýn hayatta unuttuðu o kadar çok þey var ki. Keþke acýlarý da unutmayý öðrense bir insan. Unutsa da bitse bu acýlar. Hiçbir yere varamayan bu düþüncelerden kurtulsam felaha ersem, köküne kurt düþen aðaçlar misali ayakta çürüyüp ölmesem.
Mutsuz ve buruþuk gecelerde öyle anlar geliyor ki sanki dokunsalar doya doya aðlayacaðým. Ýnsaný kimi zaman dertler kimi zaman ise zamanýn bozucu etkisi solduruyor. Senin derdinle zamanýn avuçlarý içinde eriyorum. Artýk karanlýklarýma ýþýk doðsun. Iþýklarla karanlýðýn eceli gelsin. Bitsin bu karanlýk dünyam bitsin yýkýlsýn artýk.