Tozlu asfalt yollara serpilen tohumlardý gözyaþlarým,
Hiç yeþermedi.
Bir hayaldi belki vuslat yada bir fotoðraftý yýllarýn sancýsý... karþýlýðý...
Ölüm iki dudak arasýnda aslýnda,git demek gibi bazen,
Bazende susmak ölümüne,ölesiye..!

Sanki hiç olmadým o bahçede hiç yeþermedim
Aslýnda ben,
Tam orada, gülün en derin kýrmýzýsýnda
Besleyen toprakta,ýslatan yaðmurda
Ve yüzünü okþayan o yalýn rüzgardaydým

Bazen mutlu bir çocuk gülümsemesi kadar mutlu,
Bazen de;
Yaðmurdan kaçan sokak çocuðunun elinden düþen ekmek kýrýntýlarý kadar
Ziyandým!!!

Ruhu satýlmýþ bir celladýn yüzünü saklayýþýndan belli,
Ölümün yeni bir doðuþu getireceði.
Yavrusunu kaybeden bir babanýn çaresizliðinden belli,
Kýyametin koca dünyayý yerle bir edeceði.
Aynaya bak! Gözlerinde gördüðün çizgilerden belli,
O masum güzelliðin seni bir gün terk edeceði...
Birde ölümsüz olmadýðýmýz gerçeði..!

Þimdi kanayan yaralarýmdan akan kaným daha bir üþütür ellerimi,
Duraðýmda göl olmuþ dizlerime kadar.
Bir gün ya uraðan olup uçar yada boran olup taþar...
Ama hiç piþman olmaz!
Çünkü acýlar içinden seni seçen BEN DEÐÝLDÝM...