Öyle zamanlar oluyor ki erkek olduðum için utanýyorum kendimden. Böyle anlarda hayattan soyutlanmaya çalýþýyorum. Yok olmak, görünmemek amacýyla çýrpýnýyorum. Bir erkek olduðumu unutmak istiyorum.

Doðanýn bizlere vermiþ olduðu bir uzuv ve getirdiði dürtülerin neler yapabildiðini gördükçe kýzýyorum kendimce. Böyle mi olmasý gerekiyordu? Yoksa yaþanýlanlar sadece bir ilizyon muydu? Kim, ne, hangi sistem güç veriyordu olanlara?

Haberlere bakmaya çekiniyorum. Biliyorum ki yazýlanlara yapýlan yorumlar ayný olacak.

Nasýl ki sevgilisinden dert yanan bir kýzýn tüm erkekleri ''Ayný'' bellemesi gibi birileri de erkekleri topyekün ''Sapýk'' ilan edecek.

Ve her ne kadar onlar bilmese de bende o gruba dahil olacaðým. Sadece cinsiyetim yüzünden baþkalarýnýn yaptýklarý yüzünden sorumlu tutulacaðýz. Bilinçaltýnda hep bu fikir yer edecek.

Bunlarýn olmamasý için birey olarak çalýþsak da birileri gelip tüm çabanýzý yakýp, yýkacak...

Çünkü yaþananlarýn en temel güç kaynaðý ellerinde olacak. Korunacaklar. Birileri onlarý sýrf kendi cinslerinden olduðu ve erk odaklarýnýn sarsýlmamasý adýna koruyacak. Yapýlanlar inkar edilecek. ''Olur mu öyle þey'' sözleriyle geçiþtirilecek. Maðdur olan daha da maðdur edilecek.

***

Yine böylesi bir utanç içine girdiðim anlardan birinde düþündüm bunlarý.

Bir dönem haberleri meþgul eden ''Yoðun Bakýmda Taciz'' olayýndan sonra ailenin yaþadýklarýný okuyunca. Bir annenin susturmak isteyenlere inat susmayýp kýzýný koruduðu için düþtüðü durumu görünce..

17 yaþýnda psikolojik sorunlarý olan bir genç kýzýn yoðun bakýma alýndýðýnda bir erkek hemþire tarafýndan taciz edildiði iddasý ve akabinde geliþenler..Olay yine her zaman olduðu gibi inkar edilmiþti. Hastahane çalýþanýný savunmuþ kýzýn sorunlarý bahane edilerek ''Halüsinasyon'' denmiþti. Raporlar her ne kadar kýzýn þuurunun açýk olduðunu gösterse de bunu anlatmak uzun bir iþti.

Yoðun bakýmda taciz iddiasýnýn kime ne gibi bir çýkarý olabilirdi? Üstelik bir anne kýzýnýn yalanýný anlamaz mýydý? Solgunluðu, sesi, konuþmasý...

Ayþe Arman tekrar aileyle konuþmuþ. Anne ''Hayatýmýz kaydý'' diyor. Ancak piþman deðil, yine olsa yine söyleyecek kadar gururlu. Destek olan yok. Hepsi lafta. Genç kýz ise daha kötü durumda. Olayýn duyulmasýndan sonra sadece 1 gün okuluna gitmiþ o günde sýnýf arkadaþlarýnca dýþlanýp, show yapmakla suçlanmýþ. Kavga çýkmýþ. Okul yönetimiyse kendi derdinde ''Aman bizim adýmýzý vermeyin'' diyor.

Ayþe Arman'sa konuyla ilgili bir tespitte bulunuyor:

''Böyle de ikiyüzlü bir toplumda yaþýyoruz. Hem taciz ve tecavüz olaylarý yaþanmasýn istiyoruz, hem de "Kýzým tacize uðradý!" diye ortalýða çýkan bir anneye destek filan olmuyoruz. Onun hayatýný karartmak için elimizden gelen ne varsa yapýyoruz.''

***

Burada durdum. Kendimce þöyle bir geçmiþe dönmek istedim. Gerçekten birilerinin hayatýný karartacak bir þey yapmýþ mýydým?
Kendimi biliyordum ya.

Yeri ve zamaný geldiðinde iflah olmaz bir seksopata dönüþebilirdim. Gözüm dönebilirdi. Amacým sadece karþýmdaki bedene odaklanmak da olabilirdi. Bundan doðal ne var diye düþünebilirdim.

Gerçekten normal miydi?

Yoksa zorla birine sahip olmak ya da ellerini gizlice bir genç kýzýn þeffaf diþiliðinde gezdirmek bizler için bir erkeklik testi mi? Ne kadar tacizciysen o kadar erkeksin yani..

Birden aþklarým gözümün önüne geldi. Seviþtiðim kadýnlar.. Zevk aldýðým bedenler.. Seksin karþýlýklý olduðunda güzelleþtiðini savunurdum hep. Oysa erkeklik için karþýlýk aranmadýðýný da öðrendim. Bizler yeri geldiðinde sefil bir egoiste dönüþebiliyormuþuz meðer.

Bende potansiyel bir tacizci ya da tecavüzcü olabilir miydim?

Öyle ya, nasýl olsa beni koruyacak bir toplum vardý. Ýstediðim gibi davranabilirdim. Kanunlar, insanlar, her þey benden yana gibi görünüyor. Erkeksen fýrsatýn varsa bunu yapacakmýþsýn demek ki..

Ya da sadece ben öyle sanýyorum..