Derunî bir Merhabanýn ardýnca...
Bu sabah Ankara’ya yaðmur yaðýyor. Hava kapalý. Sokaða çýkarken þemsiyeyi de almalýyým. Aslýnda oldum olasý sevmem sokaða çýkarken fazladan bir eþya almayý yanýma. Ama, bazen zaruretler itiyatlarýn önüne geçiyor…


Üzerine afiyet, biraz da nezleyim. Sakýn bu itirafýmý þikayet olarak algýlama. Lafýn geliþi söyledim. Yaðmurlu havalar, günlük güneþlik havalar gibi olmuyor. Zaten sen gideli hiçbir aným günlük güneþlik deðil… Yâdýmda kalan hayal meyal tebessümün güneþim oluyor dem dem.


Burada olup acý bir çay demlesen, cümle sýkýntýlarýmdan kurtulurdum gibime geliyor. Lâkin bu ihtimal dahilinde deðil. Sen meçhul bir iklimde muhayyel hayallerimin ucuna iliþtirilmiþ nadide gülsün.


Salýn gel gönlüm ardýnca sürünsün, yollarýna güller dökülsün. Zamanýn ýtýrý imbiklerden senin için süzülsün. Hayatýmda her þey deðiþse de sana özlemim ve yazma itiyadým deðiþmiyor… Bugünlerde senin için þiirlerim, yazýlarým mektuplarým.


Benim gibi harf yoksunu ilham yoksulu birine yazma iþtiyaký aþýladýn. Ruhum, muhayyel perim, dinmeyen heyecaným. Seni düþünmeden geçmiyor bir nefeslik aným. Son nefesimde de gönlümde olacaksýn. Sensin dünyalýk, maveralýk muradým. Gülsem senin için güler aðlasam senin için aðlarým.Sensiz her þeyim yarým.


Her yazýma, sana dair bir anekdotla baþlayýp sana dair bir sözle bitirmek itiyadým. Hoþça kal sonsuz hüznüm, hoþça kal can mihmaným. Naz yumaðým hoþça kal.
Ankara,15.03.2010 i.K