Sen meçhul ve muhayyel iklimlerin ceylanýsýn. Yaralý, gönlümün gül suretinde mihmanýsýn. Kayboldun gittin gecelerin siyahýnda. Tebessümünle sesin kaldý yâdýmda.


Karanfiller, alev alýrken dudaklarýnda, hayal ülkesinin iklimlerini abat edersin. Oysa, sen gideli, bir tebessümünün bir de dilindeki peltek (s) nin esiriyim.


Senin de bildiðin gibi, nisan sensiz geldi bu bahar, sanýrým o yüzden mahzun erguvan açan dallar…


Dudaklarýndan yâdigar, karanfil kokulu katreler hayal iklimimi süsler. Zamana dip not diye hasretin düþer. Ýtikadýmca Allah’tan dýr “hayýr ve þer”.


Bu minval üzere geçip giderken günler, yokluðunun çölleri hayallerimde vuslat seraplarý üretir oldu. Baharda erguvan dallarý donandý, benim iklimimin güllerin emsal olmak için can attýðý gülü soldu.


Gittin, gamzen andaç kaldý. Güllerin usaresi kayboldu. Artýk sen, meçhul iklimlerin muhayyel ve bedelsiz perisisin. Nefesin baþka sineleri ýsýtýyor. Býrakýp gittiðin iklimler kahroluyor…
Ankara,08.04.2010 Ý.K