Nefes nefese kalýyorsun
Hiddetini biran bile düþünmeden kusuyorsun
Neyden korkuyorsun, neden kendinden kaçýyorsun
Sonra bir köþeye çekilip içli içli aðlýyorsun ve sessizce avunuyorsun



Birgün olsun susmadýn
Kaygý ve tasalarýnla ruhumu gazapta býraktýn
Sükutumu hiç anlamadýn, gönül sesimi pek umursamadýn
Bilmem ki ne yapmalýydým, çere adýna el mi açmalýydým, nasýl anlamalýydým



Yýllar akýp gitti, yýlgýnlýk sinemde bitti
Umut artýk solmaya yüz tutmuþ bir gül-i nihal oldu gitti
Neydi derdin, adavetin ve þerrin, insan kimliðimde ki esrarý halin
Düþünmek bile külfet oldu, sürur kalbim için hasretiyle þad oldu, hicrandý



Duymuyorsun, susmuyorsun
Her anýmý,yamaka için kalanýmý, gönül nidamý kurutuyorsun
Hergün sineme býtkýnlýk ve yýlgýnlýðý kat kat yüklüyorsun, aldýrmýyorsun
Sýzým nefeir bilmiyorsun, derdimi bir insan gibi dinlemiyorsun, hep kaçýyorsun



Yaþamak zor geliyor artýk
Bir yer kalmadý saklanmak için, nefsinden korunmaktýr elan derdim
Bin hüzün ile ummanýn vecdine ererim, bilmem ki artýk kime ne söylerim
Kuytu köþeme sinerim, secdeyle dirilir, hicranla halimi sahibime serdederim




Mustafa CÝLASUN