Hayattan ne aldýðýn deðil; hayata ne kattýðýn önemlidir. Tüm sahneler boþtur; senin oyunculuðun elleri ve dudaklarý coþturur. Tüm kadýnlar, çicektir ve daldýr. Rüzgarsan, dallarý kýrma, çiçekleri yerinden sökme. Tükettin kadar, hayatýn çöplüktür. Üret sevginin en sýcaðýný. Cehennem öfke kussun, sen ateþinle ýsýt günahýn kuþattýðý üþüyen bedenleri. Yoksulluk damý akýtan bir evdir. Yoksul evin namusundan ne yaðmur anlar ne de kar. Yoksul evlerin dumaný bile bahtý gibi karadýr. Sen ýsýt sýcaðýnla yaðmurun ve karýn tecavüzüne uðramýþ insanlarýn ruhlarýný. Kimse bilmez göz çukurlarýndaki mor halkalarý. Herkes bilir içinde huzurla yaþadýðý kendi dairesini. Hayata kat günahýný. Senin günahýnla baþkalarý yalnýz olmadýðýný anlasýn. Yaþa, yosun kadar bile olsa. Yaþamak, tüketmek deðildir, insanýn deðeri ürettiði ölçüdedir. Günahýn bile þiir olsun, resim olsun, edebiyat olsun. Bir sevap kiþinin kendini kurtardýðý anda deðersizleþir. Sevabýnda, bir baþkasýna da cennet sunan bir yan olsun. Üret; ama sadece kendine çalýþma. Yeryüzünde insanlar, sadece kendine yontarken her þeyi, senin bir farkýn olsun. Sen bir baþkasýna verirken elindekini, kendi vicdanýný tatmin etmekse niyetin veya fakirden fukaradan üstün görmekse kendini hiç yardým etme. Namussuz bir yürek, iffetini yitirmiþ bir kadýndan daha kötüdür. Belki de o kadýn sevdiði bir adam için kötü yola düþmüþtür. Peki sen hiç sevmemiþken, yüreðini baþkalarýna vermen niye? Sevmek, gerçekten sevebilmek, onun sahibiymiþ gibi hissetmek ve hissettirmek deðildir. Özgürlüðünü sonuna kadar yaþayabilmesini hissettirebilmek gerçek sevgidir. Kimse kimsenin deðildir ve olmamalýdýr. Sevginin ucuz olduðu yerlerde herkes, benim ol, hayatýný, sevgini, her þeyini bana ver der. Böyle yerde kimse sevmez kimseyi, herkes kendini sever. Kimse kimseye ait deðildir. Halil Cibran, tek bir cümlede her þeyi özetler: "Hep yan yana olun ama birbirinize fazla sokulmayýn çünkü tapýnaðý taþýyan sütunlar da birbirinden ayrýdýr." Sana hayatým, gözüm, caným diyen kendini sayar. Kendini ön plana çýkaran da sadece kendine saygý duyar, bunu sakýn unutma. Sevginin kirletildiði yerde, yüreklerde temiz bir çamaþýr olmaz. Yürek balkonsuz bir ev olur. Kimse açýða çýkarmaz kendini. Sen, üret yüreðinde ne varsa. Kirli duygularýný sergile yüreðinin balkonunda. Kimseden de korkma. Sen ne yaptýðýný bilirsen, senin hakkýnda söylenen tüm sözler cahilcedir. Sen içinde yýkýk deðilsen, kimse seni yýkamaz. Unutma, ter de pis kokar; ama emek olmazsa o koku da olmaz. Pis kok. Pis kokun, ter kokun olsun.
Hayat senin kafanýn içindeki deðildir. Hayatý kendi kafasýna göre yorumlayan, kendisinin sevilip sevilmediðine bakmadan yare mektup yazana benzer. O mektup ya öylesine okunur ya da çöpe gider. Ýþte bu çok kötü durumdur. Hayatý sevmeniz yetmez. Hayat, sevgiliniz olmalý ve satýrlarca güzel bir hayat mektupu yazmalý sana. Sen onu iyi okumalýsýn; o ise sana güzel cümleler kurmalý. Hayatla seviþmek bu olmalý.
Paylaþ elindekini, kendini maðdur etmeden. Bir aðaç gibi ol, herkes için meyve ver. Sadece kendi egosu için sanat yapan ya da bilim yapan insan gibi olma. Ýnsan, kabuðunu çatlattýðý sürece, kendi zihinsel kalýplarýndan çýktýðý sürece hayata bir þeyler katar. Kendisi için yaþayan bir poþet kadar bile olamaz. O poþet ki, fakirin ekmeðini taþýr. Peki sen baþkasý için ne taþýdýn bugüne kadar?