Taşı toprağı altın demişler halt etmişler. Zorlama bir memleket, güzelliğine lafım yok. Bir ton hödük... ama her yerde var. Önemsiz...
Bu gece çok soğuk. Birden soğudu ve şehrin tüm yalnızlığı üstüme bir yorgan misali örtüldü. Sevemedim bu şehrin yalnızlığını.. Hep de gelir beni bulur.
Bu satırları yazarken rüzgar başladı. Şimdi ise çirkinliği suratıma vuruyor. Tanrım! Çirkinliği bile bir başka bu şehrin. Hilkat garibesi.. Çarpık evlerinden, binaların arasına özensizce yerleştirilmiş küçük gecekondulardan sarmısak kokusu yükseliyor. Ahh.. Unuttum ya, dağınıktır bu şehir.
Yoksa bunlar aslında benim yalnızlığım, benim çirkinliğim ve benim dağınıklığım mı?
