Döşemesi bir hayli eskimiş olan koltuğuna, vücudunu olduğu gibi bırakmıştı. Son günlerde, kendi gibi beyni de pinekler olmuştu. Sanki düşünme yetisini yitirmişti. Gözleri yuvasında o kadar ağır hareket ediyordu ki. Birbirine kenetlediği elleri, göğsünün üzerinde ritmik bir şekilde hareket ediyordu. Bir aşağı bir yukarı! Burnunun üstü kaşınıyor fakat
Hava bulutlu ve bir türlü dağılmıyorsa, o zaman rüzgâr biz olmalıyız. Güneş de yüreğimizden doğmalı.
Boşluk büyür mü dersiniz? Yerini hiç kimse dolduramıyorsa, yüreğinize her gün koca bir çığ düşüyorsa cevabı dopdolu bir evettir. Bunu en iyi, uzattığı eli boşta kalanlar, sadece kulaklarında sevdiğinin sesiyle avunanlar ve maziyle yaşayanlar anlar.
Halkla İlişkiler mezunuyum. Devlet memuru emeklisiyim. 2 evlat sahibiyim. Ankara'da yasiyorum. Bir Oyku Kadar Kisa Bir Roman Kadar Derin Hayatlar isimli oyku kitabinin yazariyim.
1966 doğumluyum. Ankara'da ikâmet ediyorum. Resmi bir devlet kuruluşunda dokümantasyon hazırlama uzmanı olarak görev yaptım. Emekli olduğum gün kendimi kalem elimde buldum. Meğer ben yazmak için doğmuşum.
Ankara
Samimiyet ve doğallık içinde olduğum her alanda en önem verdiğim unsur olmuştur. Ruh; yüreğe, yürek dile akar. Bir de kâğıda dökülenler vardır. Paylaşmak için buradayım.
Orhan Veli KANIK, Reşat Nuri GÜLTEKİN, Anton Çehov
