yazın dili belli olmayan bir yazarın yazıları ya da yazıyı yazan biri. gün be gün eli kalemle titredikten sonra üsüyen kelimelerini sıraladı satırlarına birlikte ısınsınlar diye. mekaniklesen dünyaya ayak uydurmak zorunda hissettigi bir günde sakladı bilgi makinasına her kelimesini ve parmak izi belli olmasın diye yaktı tüm dizelerini. hiç bir seye nokta koymayı sevmezken isledi bu cinayeti. dokunuyordu oysaki  kağıtlarına kokusunu içine çekebiliyordu ve hiç bir tuşun yardımı olmaksızın okuyordu cümlelerini. sonra kendini avuttu düzen bu dedi herkes yapıyor ben neden yapmayacakmısım. ama içi hala isledigi cinayetle yüzlesiyordu kabul etmiyordu birtürlü, keske saklasaydı saman sarısı kağıtlarını. küllerine baktı uzun süre ve o kağıtlardakı izlerini düsündü, yaslarını, sevinçlerini ve tüm gizlenmis kimligini. ve "artık çok gec "dedi bir ses kulaklarına fısıldar gibi. irkildi birden etrafına bakındı ve kimseyi bulamadı yanında. çok emindi bu sesi duyduğuna nerden gelmisti peki karanlık odasında kimse yoktu ondan baska evin hiç bir odasında da kimse yoktu zaman gece yarısını çoktan geçmis sehirdeki bekcilerin dısında kimseler ayakta değildi ve birde sokağın daimi sakinleri köpek uğultuları . ve tekrar aynı sesi isitti "artık çok geç" kendi sesiydi bu kez duyduğu ama ağzını bile acmamıstı öylece bilgi makinasına ve küllere bakıyordu odasında yanık is kokusu icine kadar islemisti. kalkıp penceresini actı gecenin koyu mavi renginde belki bir parça sükun bulurdu kendine bu kez duyduğu sesi ve isledigi cinayeti düşünüyordu. karanlıklastı bütün kurguları teoremler gelistirdi beyninin bir köşesinde kelimelerimiydi acaba ona buruk bir sesle seslenen. yoksa bilgi makinasımıydı düsüncelerini okuyabilen. tüm bu hesaplasma ile birlikte gün ısımıstı çoktan, ayak sesleri deliyordu sessizligi ve yorgun düsen bedenine daha fazla karsı koyamadan daldı bir baska sessizlige. kendine geldiginde gün kararmıs ve geceye dönmüstü nicedir günü karsılıyor ama bir türlü gün ısığında uyanık kalamıyordu diye düsündü ve geceden kalan cinayetin izleri ile yüzlesti tekrar son vermek gerekti buna ve tüm küllerini savurdu gecenin karanlığına ait oldukları insanları bulması umudu ile. tek bir kelime yazacak gücü yoktu dağarcığının. kalem tutan parmaklarıda alısık değildi bilgi makinasının tuslarına basmaya yabancıydı zaten ve giderek uzaklasmıstı bu teknoloji harikası dedikleri elektronik kütleden. ilk geldiği gün ne çok heycanlanmıstı yaptığı bir resmi sattığı para ile satın almıstı. hem yeni bir sey satın almıstı hem bir resim satıp mutlu olmustu. uzun zamandır kendi için hiç bir sey almamıstı ve bir tek kez düsünmemisti bununla yüzlestiğinde neler yapabileceğini ve hiç aklına gelmemisti bunun yüzünden bir cinayet isleyeceği. bir an sıyrıldı tüm bu düsüncelerden ve kendine belki böylesi daha iyi diyerek sahte bir avuntuya sığındı. hem yazdığı her sey zaten burdaydı onları yazarken ki duyguları da zaten kendine aitti yabancı olan bu makinada eksik olan sadece sarı saman kağıdı ve mürekkep kokusunun olmayısıydı. bir an içini huzur kaplar gibi oldu ve belli belirsiz bir tebessüm oturdu dudağına. günlerden hangisi hatırlamıyordu ve yeni kelimeler beliriyordu zihninde cümle kurmak gerekti öyle ise yeni seyler yazmaya basladı cümleleri her zaman ki gibi soluksuzdu noktası bile yoktu devrik cümlelerine hiç bir engel koymuyordu önlerine ya da sonlarına her kelimesi sonsuza giderek özgürlesiyordu cümleleri içinde. yazdığı herseyi kayıt ediyordu bilgi makinasına eğlenceli bile gelmisti. ve fark etti ki yazdığı herseyin kendi tarihi vardı baslanğıç ve bitis tarihi. cinayet gecesi geldi aklına tekrar bütün geçmisinde yazdıkları aynı günün tarihini isaret ediyordu bu haksızlık dedi kendi kendine ama yüksek sesle bunlar benim bu günüme yani cinayet islediğim güne ait değildi ki üzüntüsü kat kat artmıstı ve yapmak istediği  tek seyse tüm gecmise ait yazınları bir tusla silmesiydi