O ŞEY

Şimdi anlıyorum.
ölüme az bir zamanım kalmış gibi.
Sanki hiç çok olmuşmuş gibi.
Bir hastalık hali..
Bir sakatlık.
Bir acizlik.
Anlıyorum.
Devranında; devir değilim.

Sana ulaşmaya emeğim, sarfım boş.
Resmin itirazıyım kaleme.
Ne mutlu bana.
Gözlerimi kapasam,
Salsam kendimi.
SEN..
Deyiversem.
Sende olduğumun müjdesi,
Bende olacak.

Bihaberlikten sıyrılıp.
Ki sendeydim bihaberlikte ve unutuşlarda,
"İns" ile başlayan adımda,
Adım gereği,
Adım,adım.

Gerisi,
Bir akşam evde,
Soğuk kış gününü düşlemek,
Sıcak mutfakta.
Örgü saçlı bir dilberle olmak,
Avutucu bir hoşluğunla.

Dışarda,
1800 lerden 2000 lere hayaletler uçuşurken,
Bir varıp, bir yok iken.
Siyah beyaz, sarı saman kağıda,
Resimli, kahramanlar gibi.

O esnada...derken..az sonra..

Ahmet Tunç CAKAR
"Sadelikler Üstüne" ŞİİR KİTABI
14-kASIM -2009
cUMARTESİ

Kendini Bir Halt Yapacakmış Gibi Hissetmek

Arpa biraz fazla geldiğinde;

Yada,

Açlıktan çıkıp,biraz doyunca nefis,

Aç olduğu herhangi bir şeye,

Ve sanınca kendini, "Buğdayın ambarında" ,

İşte orası,

Kendini bir halt yapacakmış gibi hissettiğin,

Resim zamandan.

Uyan ! Kardeşim uyan !

Ne, Hindistan' daki erdi;

Boklu cesetli sularda yıkanan;

Ne, 1920' lerde, gezip dolaşan,

Tek bir karaciğer, yürek;

Adam mevcut 5 milyardan.

Varsa da;

"İstisna kaideyi bozmuyor".

Amaç gerek; keder değil.

Netlik lazım; kaygı değil.

Sadece ne yap, biliyor musun ?

Resimdeki yerini bil.

Çerçeveni sev.

Asıldığın duvarı da.

Gırtlaktan giren,

Bir bardak şarap ise eğer,

Elin gözün; rahat dursun !

Uzak düşlerde,

Bağ sahibi olmaktansa,

Masandaki ekmeğe uzanıp,

Bir dilim alıp,

Koklayıp katmak; katık etmek resme,

Hüzünlerdeki bağ evinden; zenginliğinden,

Yeğdir.

Bilesin....

MUSTAFA Ahmet Tunç CAKAR

07-Mayıs-2009 Perşembe 02:12

İSTANBUL

"Mayıslarda Kış Odamdan Zenginin Gökdelen İnşaatına Bakarken Bir Gece Yarısı"

Şiir Kitabı Giriş

ABDAL IN ŞİİRİ

Merkezde ışık.

Dışında bir kağıt fener.

Üstünde 5 milyar delik.

Git denilen hedef menzile,

Sızan ışıklar.

Adı Abdal olmuş ,

Rüzgarın esip,

Güneşin orada da doğduğu,

Bambaşka bir yerde.

Gözlerdeki ışık,

Aynı değil mi ?

Onunki de ;

Abdal dan bakıversin,

Görebildiği yere kadar.

O bilemez kendini,

Kendinin de,

Ondan haberi olmaz.

Adı üstünde;

Abdal o.

Söyler, yazar sadece.

Ahmet' ten bi laf / ISTANBUL / Tarih, zamansız.....

UYKUDAN ÖNCE, SAYIKLAMA, SABUKLAMA

Biliyorum, zaman kısa.

Biliyorum, ben şu anda şarhoş olsam da,

Hala dönüyor, dünya denen bu kaya parçası,

Devasa bir hidrojen bombasının, etrafında..

Onu da biliyorum.

Biliyorum..Hapisim hala beden denen,

Bu üç kuruşluk,

Mükemmele yakın makine içinde.

Biliyorum..”Biliyorum” dememem lazım.

Aslında bilmiyorum !

Kaygılarım, geleceğe dair..

Kafaya taktığım, geçmişlere ait..

Yaşadığım an, kurallı.

Bilmiyorum..Kuralı gerektiren,

Hangi kutsal zamandan, hangi andı ?

Kafamda, kafa da var.

Midem de, bir mide de.

Benden bir önceki,düşünmüş..

“Ne bok yiyeceğini” bilememiş.

Kabullendim..Bu iş böyle..

Kaygım yok ki, bi bok yemek için illa ki.

Gün ortası tozlu sıcak caddede,

Sürterken, ruhum uçmuş bezginlikten.

Islak akşam üstünün sahil kumu,

Yada, huzurlu bir evin, yine akşam üstü,

Islak çimenini, düşlemişim. Bir vakit, bir şiirimde,

Çıplak ayakla.

Demişim ki;

Ülkem...”Ahırda eşekler tepişir, atlar ezilir” misali,

Bitmeyen 5 nisan lara, krizlere girerken,

Suç ise eğer, sırta vurulan eyer gibi bu zamanlarda,

Huzurun 1 dakikasını düşleyip,

“Herşey güzel olacak” demek.

Sokaktaki insanı kim suçlar ?

Şair geldim, şiir oldum gidiyorum.

Herşey gerçek, herşey izafi.

Biliyor musun,

Ey deli ruhum ve gerçekliğim ?

Bilmemeyi ne çok isterdim..

1930 larda falanca olarak yaşayıp,

Kör cahil ama mutlu olmayı.

Hadiii..Uyu artık...

Sarhoşluğun geçmeden.

Büyük şiir, yazılmadan bir sayfa daha.

Rutinlere güç topla.

Lazım olacak galiba.....

                                                       Karşıyakalı Ahmet Tunç CAKAR

                                                       16-ŞUBAT-2008 Cumartesi

                                                        Saat : 06.34       ISTANBUL

Üç beş parça oyuncaktı.

Elindeki, dilindeki,

Aklında ve fikrindeki.

Topladı hepsini bir araya.

Saydı, saydı.

Bir türlü geçmedi "Beş" i.

Sözü de beşti,

Son sevgilisi de, beşinci.

Bir elin parmağı kadardı hepsi.

İşi gücü, bütün konusu.

Hatta, hakkındaki dedikodusu.

"Ne aptalca ve yavan" diye,

İstemeden, fısıldayıverdi geceye.

Bir nefesle verdi,

Tüm sıkıntısını odaya.

Kış ortası açık pencereden,

Uçup gittiler uzaya.

Komikti. Entropi hiç etkilenmedi bundan.

İşi, dağınıklık üstüne.

Milyon kere nefeslese,

Muhtemeldir,

"Daha yok mu ? Göndersene ! "

Diyecekti.

Sonra, uyku gelip esir etmeden,

Üç aşağı, beş yukarı,

Takriben, Üçü beş geçe,

"O" sabaha doğru,

Aldı eline kırık bir kurşun kalem,

Yazdı tüm bunları duvara.

Gitmiş olanın resminin tam yanına.

Gün doğmadan,

Söktü resmi duvardan.

Duvarda çerçevenin izi ile,

Kırık kara kalemin,

İmzaladığı şiir kaldı..

GİTMENİN SADELİĞİ

Kutu kutu evlerim var.

Fersah fersah felsefem.

Hayırsız sevgililerin,

Efsunlu anıları bile,

Gömlek cebimde.

Elden ne gelir?

Bunlar da benim payıma düşen,

"Üç beş parça oyuncak",

Sıkılmasın Ruh diye,

Beklerken zamanını.

Sonra, ona da bir şiir yazarım.

Ben mi, fakirim ?

Yada şöyle sorayım,

Ben mi, zenginim ?

Ne farkediyor ki ?

Aldığımız bir kaç tad,

Kısacık ve zimmetli günlerden.

Topla ve topla,

Elde var kaç ki?

Bir gün ölürken,

Şahadetten sonra,

Beethoven'in bir teması,

Geçer belki akıldan.

Derken bırakıveririz,

Onları bile.

Çünkü, ses te buraya ait,

Düşünce elektromanyetiği de.

Akıp giderken,

Geldiğimiz orjine geri,

Uykuya dalarken,

Söylenen söz gibi.

Belki geçişte başlar,

Ve orada son bulur bir cümle:

"Ve Aleykum Selam.."

Karşıyakalı Ahmet

10-Agustos-2006

Sadelikler Üstüne Şiir kitabı açılış şiiri.