İroni,
Saat 4.37.
Dissosiyatif bir sokak.
Bir yanıp bir sönen neonlar…
Tak tak tak…
Ses sessizlikte ressamı öldürmek ister gibi yankılanıyor.
Ayarsız adımları demir seslerine baş kaldırmaya yakın.
Betonda bıraktığı izler savaş kadınları silueti.
Vitrin camlarında yansıması…
Kader Meleği…
Ölmeye yakın aç kedinin sarı gözlerinde parlıyor
Kader Meleği…
Ellerinde kimi zaman siyah çantası,
Kara yazgı kendini gizleyemiyor,
Kimi zaman rengarenk, bon bon şekeri,
Kara yazgı yalnızca yalan söylüyor.
Melek her gece başka başka evlerde…
Çantasından çıkardığı enjektörden kader saplıyor…
Deforme yüzlü bebek;
“Sakın yüzünü gökyüzünden"
Yıldızlar parçalayabilir gözlerini.”
Efendisi güneş kolları yanık kukla
Sol üst çekmeceye saklanmış.
“Ruhum aynadaki yansımasını özletiyor.
Saklanma artık gel ve beni görevimden kutsa”