Durup dururken aklıma geldin. Hiçbir sebep yok görünürde. Ama aklıma geldin işte. Bana öylece bakışınla karşımdasın. Gözümün önündesin. İnsanın içi hem daralır hem de aynı anda rahatlar mı? İşte oluyor. Bir yanım huzurlu, bir yanım ise ağlıyor. Gözlerim içime bakıyor. Derine.

Sabahın çiğ düşmüş çimenlerine basarak ve paçalarım ıslanarak yürüdüğüm o patikanın hemen sonundaki iki ağaç. Senin diktiğin o iki şeftali ağacı. Öyle güzeller ki. Şimdi tam onların olduğu yerden yol geçiyor. Kimse bilmiyor, ben o yolun tam ortasında öylece dururum bazen. Bilmezler, benim iki şeftali ağacının ortasında beklediğimi.

Bazen yazmak da teselli etmiyor.