Gözler yoksul
Eller yoksul
Yolunda kalan
Kalbin yoksul
Bir başınasın
Yalınayak.
Köşedeki
Kaldırım taşı
Senin gibi
Ne konuklar
Ağırladı.
Sen de geçip
Gidenlerdensin
Karnı aç.
Anan,baban
Sokaklar
Ziyafetin
Yarım ekmek
El açıp dilensen bile
Nafile
Kader dediğin bu işte.
Karlar yağıyor üzerine
Önce üşüyorsun
Sonra, sonra herşey nafile.
Belediyenin sireni
Duyuluyor uzaktan.
İnsanlar fısıldaşıyor birbirine
Bir sokak çocuğu
Daha göçüp
Gitti diye….
Elindeki fotoğrafı
Zorlukla alıyorlar
Bir adam bakıyor
Resme
Sokak çocuğu
Beş yaşlarında
Yanında ki kadında
Anasıdır herhalde
Merak ettiğim
Sadece
Koskoca dünyayı
Nasıl sığdırdı
Küçücük yüreğine…..




ŞEBNEM EZİK