Bölündü parça parça, bitmez denilen o sonsuz sevginin derin sevda nehirleri, döküldüler bilinmez bir çýðlýðýn derinliklerindeki içten bir haykýrýþa. Yükseldi, büyüdü, sonsuz oldu ve kayboldu gökyüzünün bir yerlerinde...
Ne hasret kaldý, ne de sevdanýn izleri, içim bir garip boþlukta sürüklendi, sürüklendi. Hiç mi hissetmedin duygularýmýn kýrýlganlýðýný? Ya da hiç mi düþünmedin tutmayý ellerimden? Bilmiyorum. Sadece bitenlere, yitirilenlere, hiç baþlamayanlara üzülüyorum. Bir de baþlayýp da bölünenler var hayatýmýzda, kopup da uzaklaþanlar, darmadaðýn hüzünler... Sesim, içim, varlýðým titriyor, düðümler kör, ruhumda zelzeleler! Sel sele gidiyor varlýðým, yýkýk, dökük, viran. Hüsranýn ötelerinde bir vurgun bu, kayalara çakýlan bir demir gibi, aðýr. Gitmiyor gemisi düþlerimizin, kaldý öylece, sustu. Aþk'ý da anlatamadým sana, yok oldum belki de, hiçliðimle baþbaþa seni izliyorum uzaklardan. Sen yalan diyorsun, bütün hakikatlerin üstündeki sevdamýn sonsuz cennetine. Aðýr geliyor zincirlere tutunup sevda nehirlerine yolculuklar aramak, bilinmez çýðlýklara sessizlik daðýtmak ve boþluklardan kurtuluþlar sunmak inancýmýzýn kuvvetiyle sarýlmak maneviyatýmýza. Ýnanmamak insanlarýn anlattýðý o içimizi burkan karanlýklara, duymak sevdamýzýn çaðrýsýný her solukta. Evvel zaman içinde, ahirin ve bakinin sonsuzluðunda bir masalýn içinde, kahraman olmak. Oysa kahramanlýklarýn sonsuzluðu, evvel ve ahirin, baki oluþu... Senin için anlamsýz, iþte en üzücü olaný da bu... Ýnanmadýn sevgimin hakikatine, içimdeki gönülden sevginin nehirlerine, kanatlanýp da uçmadýn, bir yudum sonsuzluk almadýn düþlerimden, düþlemedin benimle. Semavatýn gönül bahçesinde, saadet güllerinin dansýný, uður böceðini, dað sincabýný, martýlarý, beyaz güvercinleri, daðlarý, denizleri, kýrlarý, çimenleri, cennet masalýmýzý býrakýp nerelere gidiyorsun? Onu da bilmiyorum. Yine de her þey gönlünce olsun, inandýðýn yolda, hissettiðin doðrulara doðru yürü, aðýr aðýr, ancak düþün, düþün sonsuzluðun matemini...

Mustafa Kemâl Ýzgi
KKTC/ Lefke 30 Hzr Cmt 2012 / 15:30