Saçların,
Güneş ışınlarının dünyaya sızdırdığı sıcaklıkla yaşama yeniden doğan,
kanatlarındaki özenle yaratılmış göz alıcı renkleriyle havada yaşam parıltıları saçan,
kelebeklerin doğadaki uyumuyla kıyasıya dans ediyordu.

Doğal afetlerin en yapmacık gülüşü vardı, dudaklarında.

Ben,
Seni görünce,
Bir yağmur damlası küçük bir kız çocuğunun kıvrımlı saç tellerine düşerdi.
Kalbimdeki sevgi fidanları filizlenir.
Çocuğuna sarılan annenin şefkat duygusu oluşurdu içimde.

Yiyecek bir ekmek kırıntısı bulan Afrikalı kadar mutlu,
Kıstırıldığı kafesten kurtulan kuş kadar özgür,
Bir şekere kanacak çocuk kadar saf,
Sabah sularına doğru intihar edecek biri kadar korkusuz,
Mecnun kadar aşık olurdum.

Sevmedin beni,
kalbinin sivri pas tutmuş tellerinden geçecekken tam orta yerinden bıçakladın kalbimi.
Bu arafta sol tarafıma tarafsızlığın nokta gibi ilerledi noksanlaştırdığın kalbimin içinde.

Sen rüzgardın,
Hiç esmedin bana.
Gardını alarak geçit vermedin kalbine.
Döktün tüm yaprakları
Ben razıydım yaprak olmaya aynı dalda olsaydık eğer.

Sen mevsim sıcaklıklarının altında bilmem kaç derece soğuktun bana
Ve bilmem kaç dereceyle dondurdun kalbimin sana dönük bitki örtüsünü.

Canımı yaktın,
damla damla kan akıttın kalbimden.

Kıttın bana !
Ben bir yudum sevginle kıt kanaat yaşamaya razıyken.

Uyur sever sevmelerim gidişinin yollarında aradı gelmeyişlerini.
Ve ben başaramadığım sevdanın ,
sevgisizlikten oluşan acılarıyla barışamadım hâlâ.

Şimdi,

Beni hatırlaman bin ihtimalde bir ihtimal.

Bu yüzdendir ‘Tüm unutmaların canı cenneme ! ’ Diyişim.

-Taner Türker.