Taparken gözlerine ON EMİR'i anımsadım,
Mabedin sığ(ın)ağımdı asla terk edemediğim.
Ya aforoz edecekler beni gelmiş geçmiş peygamberler,
Ya da tanrıca kuts/anacağım tek celsede.
Ve o vakit tüm insanlık aşka tapacak,
Sen günahları olmayan aşk tanrıçası olacaksın.
Ben ise gögsünden başka yataacak yer bulamayan,
Bir mejnun gibi dolaşacağım huzur bulana dek.
Öpmek geliyor seni içimden nefessiz,
Gözyaşlarımı boynuna dizmeliyim inci diye.
Belki o vakit boyun büküşün öksüzlüğünü terk eder,
Ya da her boyun büküşte beni hatırlarsın sebepsiz.
Ve kirpiklerinden düşen her damlayı avuçlarında topla,
Yokluğunda avuç açtığımda sen dolmalısın içime.
Ismarlama olsada gelişin aşk gibi kalıcı olmalı bende,
Öyle bir iz bırakki bende giderken kokun kalsın bana.
Ve seni son kez iki kaşın arasından kutsuyorum,
Öpüşlerden rahatsız olmayasın diye kadınım.
Solgun bir bulutum yağmur kokusunda sen varsın,
Ne yana savrulsam sen yağıyorsun.
Sol yanım hep senle ıslak kurulanmak gelmiyor içimden,
Sağ yanım ise güneşte kavruk.
Sağım gölgelenmek istemiyor güneşine aç,
Kokusunu her bıraktığın yerdeyim.
İz sürüyor cansız tenim sensizliğin ertesinde,
Senin aksine gittiğim tüm yollar sana çıkıyor falımda.
S/ana sadakatimi sergileyip kutsuyorum,
Beyim hücrelerimin her odası sana ait,.
Ve ben sana inat tüm odaları kilitliyorum,
Ardından ölümüm gerçekleşiyor usulca.
Düşününce seni suskunluğunu anımsıyorum,
O hiç konuşmadan çok şey anlatan gözlerinden ayrılamazken.
Ve gün batımında birlikte ölüyoruz seninle,
Bir daha ki alaşafağı görmemek üzere.

İRFAN KARABULUT
ClassicsaiR