Babama;
Gözümü açmamla başladı bu serüven. Ben ağladım, annem ağladı, ablam ağabeyim ağladı, senden sonra. İnan ağladı ben şahittim annemin göz bebeklerinin büyüdüğüne, her yüzüme baktığında. Alışmaktan başka şansımızın olmamasıydı aslında çare deyip geçiştirdiğimiz sabır. Ben sabrı senden sonra öğrendim biliyor musun? Öğrendik hep beraber, öğrettin baba.
Bizden ayrıldığın on ikinci yıl bugün, ve ben hala anlamış değilim babalık nedir. Sen gittikten sonra en nefret ettiğim cümlelerim oldu benim. Baba ismimi sorarken bile bankada memur gözlerim doldu benim. Birde, oğlum baban ne iş yapıyor, dediğinde yeni bir öğretmen, utanarak yaşamıyor diyorum ya, ben onu hiç sevmiyorum baba. Sevmiyorum senin benden ayrıldığını söylerken herkesin bana bakmasını. Sevmiyorum, baba diye başlayan her cümleyi sevmiyorum işte baba. Bardak kıran çocuk gibi utanıyorum, utandığımı merak ettikçe bakmaya devam ediyorlar ya ve sonrasında ağlıyorum ya, ben onu hiç sevmiyorum baba hiç sevemiyorum onu.
Yanımda arkadaşım babasıyla konuşurken o kadar imreniyorum ki, aklıma ilk sen geliyorsun baba. Seni hayal ediyorum, sen olsaydın nasıl konuşurdun benimle? Eşek sıpası dermiydin hiç? Hiç dövermiydin acaba? Biliyor musun ben bunları hiç öğrenemeyeceğim baba.
Mahallede bazı çocuklar babalarını beklerken, geldiğinde alacakları o oyuncaklardan bahsediyorlardı ya, ben o zaman senin ne zaman geleceğini bile bilmiyordum. Aslıda hiç gelmeyeceğini biliyordum ya o çok kötüydü baba. En son gidişinde ağlamıştım da ‘sana oyuncak getireceğim ağlama oğlum’ demiştin ya, hani dedemde yanındaydı, amcam vardı, dayım vardı, hani o rengini bilmediğim arabayla gitmiştiniz ya, ben vazgeçtim baba bak ağlıyorum boş ver oyuncağı, hem sen bana oyuncak yaparsın, ağaçtan yaparsın, kağıttan yaparsın vazgeçtim ben gerçekten baba, gitme.