Kaybettiklerim var benim ... Varlıklarıyla huzur bulduğum kişileri birer birer kaybettim ben. Bir zamanlar gitmelerini çok istemiştim oysaki ama öyle olmuyormuş ben gerçekten alışmışım onlara. Bir boşluk var şimdi doldurula bilir mi kiminle ne zaman bilmiyorum. Tek bildiğim özlediğim ,sevmiyorum onunla mutlu değilim diyodum peki şimdi ne bu hissettiklerim ? Kıskanıyomuyum asla ! Yalan çünkü ben onun yanında o iki şırfıntıyı görmek istemiyorum. Konuşmasınlar görüşmesinler. Bir zamanlar ben vardım onun yakın arkadaşı sonra sevgilisi en yakını bendim herzaman onun en sevdiğide ben. Şimdi uzaktan bakmak yanına gidememek gülüşünü özlemek zor geliyo alışamadım onsuzluğa. Gelsin istiyorum gelsin ve gitmesin varlığıyla huzur bulsun yeniden kalbim. Onu büyük zamanlardansa ufak zaman dilimlerinde tatlı tatlı özleyeyim istiyorum ben. özlemi acı değil ona kavuşma ümidi versin istiyorum geleceğini biliyim birgün gelecek çok az kaldı diyebileyim. Sonra eskisi gibi sıkı sıkı sarılayım sarılayım ve tüm herşeyi onun kollarında unutayım. Onsuzlukla savaşmak istemiyorum ben artık. Yoruldum , yıprandım. Keşke diyorum keşke değerini kaybedince değil o yakınımda yanı başımdayken bilebilseydim. Ama öyle olmaz asla kaybedilmeden bilinmez hiçbirşeyin hiçbir kimsenin değeri. Ben özlüyorum şimdi seni gel, gel ve gitme benden yıllarca belki yüzyıllarca. Herkes bilsin senin bana ait olduğunu herkes ama herkes o iki şırfıntıda !