Etraf ana baba günüydü, herkes bir yana kaçýyor, kimse kimseyi görmüyordu. Küçük kýz hýçkýrýklarla aðlayýp annesini arýyordu. Kimin kime çýktýðý, hangi yol ayrýmýnda birbirine denk düþtüðü belli deðildi.
Peki niçin kaçýyordu bu insanlar, neden kaçýyorlardý? Küçük kýz elindeki küçük valizini yere býrakýp, nefes nefese kalmýþ olmanýn yorgunluðuyla kaldýrýma oturdu.
Birdenbire yanýna kendisinden biraz uzun, sarýþýn, yeþil gözlü bir kýz oturdu. Yaþýný belli ediyor ve küçük kýzdan büyük olduðu anlaþýlýyordu. Birbirlerine hayretle bakmaya baþlamýþlardý ve gözlerini birbirlerinden alamýyorlardý.
Küçük kýz’a hayretle bakan kýz bir anlýk panikle yerinden kalkýp: ‘Ama…’ dedi.
Nasýl oluyordu bu, böyle bir þeyin olmasý mümkün müydü, olabilir miydi?

Küçük kýz’ýn gözleri dolmuþtu ve: ‘Ben ne diyeceðimi bilemiyorum. Annem’i arýyordum. Ýnsanlar neden bu kadar telaþ ediyorlar bilmiyorum.’
Adý Sudenur olan kýz; ‘Ben anlamaya baþlýyorum galiba’ der gibi oldu, onun yerine ‘Hâlâ sende duruyor deðil mi?’ diye sormakla yetindi.
Küçük kýz cebinden bilyeleri çýkarýp meraklý gözlerle kendisini süzen Sudenur’a uzattý ve; ‘Al iþte bak burada!’ dedi.
Sudenur bilyeleri alýr almaz birdenbire Sudenur ve adaþý olan küçük Sudenur’dan yaþça bir hayli büyük olduðu anlaþýlan genç bir kadýn yanlarýna geldi.
Elinde taþýmakta zorluk çektiði bir valiz vardý, kaldýrýma oturdu. Buruk bir tebessümle Sudenur’larý süzdü, ‘Bakýn bende ne var…’ diyerek valizinden tonla para çýkardý.
‘Bunlar var, artýk sadece bunlar… Ama görüyorsunuz iþte nasýlým, nasýl deðiþmiþ miyim?’
Genç Sudenur kaldýrýma oturdu tekrar, yaþlý gözlerini sildi, çantasýndan eski fotoðraflarý çýkardý.
Genç kadýn, küçük Sudenur gözyaþlarýna hakim olamadýlar. Geçmiþlerinden her biri bir parça bulmuþtu. Peki neydi onlarý bir araya getiren, üçünü birden gözyaþlarýna boðan hadise, üçünün de birbirinin geçmiþleriyle olan baðlýlýðýnýn sebebi neydi?

Genç kadýn küçük Sudenur’a bakýp; ‘Deðiþmiþim öyle deðil mi?’ dedi gözyaþlarýný silerken.
Küçük Sudenur ‘Evet, kilo almýþsýn. Baksana ben hâlâ çok zayýfým, evlenmiþsin, parmaðýnda yüzük var’ dedi.
Genç kadýn; acý bir tebessümle gülümseyip ve baþýný sallayýp ‘Evet, evlendim. Sevdiðim adam olmasa da, yalnýz kalmamak için evlendim. Bir baþkasýyla evlendim. Hatýrlar mýsýn Sudenur?’ deyip genç kýz’a kendisinden 10 yaþ küçük olan Sudenur’a baktý, ‘Çok sevmiþtin onu, çok sevmiþtik…’ dedi.
Genç kýz, ‘Sevmez olur muydum? O benim nefesimdi, elim, ayaðým, gözüm, umudum; ömrümün her bir âný, nefesimin en temiz yaný… Demek sonun böyle oldu, severken bir baþkasýna düþmek…’ dedi.
Küçük Sudenur da yüzünü elleriyle kapatmýþ, hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. ‘Benim yaþýmdayken sevmek daha bir baþka, hayaller kurulur, o insanýn kaderin olup olmayacaðýnýn düþüncesiyle yaþamadan sadece onu düþünürsün. Ona hayranlýk beslersin, boyun ufak olsa bile, sana göre ulaþýlmaz olsa bile sevmeye devam edersin. Benim yaþýmdayken, böyle acý deðil sevmek’ dedi.
Üç adaþ bir araya gelmiþti. Üçü de Sudenur’du. Peki, bu insanlar niçin koþuyorlardý?

Sudenur’lar can pazarý hâline gelen caddenin kalabalýklýðýnýn dinmesiyle birlikte herkesin orada bulunma nedeninin ne olduðunu anlamaya baþladýlar.
Her biri kendine çýkýyordu, her bir insan geçmiþiyle; çocukluðuyla, genç kýzlýðýyla, delikanlýlýðýyla, yetiþkinliðiyle ve yaþlýlýðýyla karþýlaþýyordu. O cadde kendine çýkan yol caddesiydi.
Çocukluðunun bilyesiyle, genç kýzlýðýnýn hatýra dolu fotoðraflarýyla ve yetiþkinliðinin acý dolu bir aþkla ödenen faturasýyla, istenmeyen/ sevilmeyen birinin evliliðiyle mücadele edilmesiyle boy gösteriyordu.

Çevrelerindeki, kendine çýkan yol caddesindeki diðer insanlarý seyretmeye koyulduklarý anda elinde bastonuyla çok yaþlý, kýsa boylu, ufak tefek, yalnýz gözleriyle ve bakýþlarýyla kim olduðunu belli ettiren bir kadýn geldi. Yaþlý Sudenurdu bu. Yaþlýlýðýyla oradaydý þimdi.
Çocuk hâline, küçük Sudenur’a sarýldý ve hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladýlar. Bastonu düþtü elinden sarýlýrken, ‘Seni nasýl da özlemiþim bilemezsin’ dedi. Onun da çýkardýðý tek bir eþyasý vardý. Sevdiði adama yazdýðý mektup… Hiç göndermemiþti, sadece yazmýþtý. Mektup eline ulaþsa da, okusa da onu anlamayacaðýný biliyordu çünkü. ‘Bakýn, bende de sadece bu mektup var, geçerli olur mu?’ dedi.
Gençliði, genç Sudenur: ‘Geçerli olmaz olur mu? Ulaþamadýðýn birini sevmenin en genç hâlini ben yaþadým. Gençliðim gitti ve þimdi iþte yaþ almýþ, yaþlý hâlimle karþýmdayým. Aynaya bakýnca bile anlamýyormuþ insan yaþlandýðýný, ancak bu þekilde çýkabiliyormuþ gerçekler. Böyle yüzleþebiliyormuþ insan kendisiyle. ‘

Genç kadýn, Sudenur’un orta yaþlý hâli araya girdi ve, ‘Gelin bir önerim var, seveceksek de öleceksek de beraber ölelim, her birimiz bir bütün olalým. Yaþlýyken de çocukken de gençken de ve benim yaþýmdayken, þu hâldeyken de birbirimizden hiç vazgeçmeyelim. Çocukluðumuzu yaþayalým, arada sýrada bir genç olalým. Kaybetmeyelim kendimizi bütünüyle, var mýsýnýz?’ dedi.
Yaþlý Sudenur: ‘Ömrüm yettiðince varým’ dedi.
Küçük Sudenur, genç kýzýn elinden bilyeleri hýzlýca alýp ‘Bilyelerimin üstüne yemin ederim. Varým’ dedi ve ilk kez içten gülümsedi.
Genç kýz, Sudenur’un gençliliði konuþtu ve; ‘Çocukluðumun, gençliðimin her bir karesini taþýyan þu fotoðraflarýn üzerine yemin ederim’ dedi.

Yaþlý Sudenur’un koluna girdiler, küçük Sudenur’un elini tuttu genç Sudenur.
Sonsuzluða uzanan yolda birbirlerine sýký sýkýya sarýlan, kendine çýkan yol caddesindeki diðer insanlar gibi birbirlerinin yüreklerine, en iç yanlarýna sýðdýlar. O vakit geriye bir tek Sudenur kaldý, yaþlanmýþ, saçlarýndaki akla hayata gülümseyen Sudenur…
‘Anne’ dedi, ‘Anne…’ Bana verdiðin gençlik iksirini, hayatý seveceðim. Kaç yaþýnda olursam olayým, ömrümün son günlerine dek kendimden vazgeçmeyeceðim. Hep genç, hep çocuk, hep canlý olacaðým. Bastonunu sýký sýkýya tuttu, birdenbire gözlerini açtý; hepsi düþün içinde kendine misafir çýktýðý bir rüyaydý. Lâkin ders veren, kendini adam eden, kendine çýkan yol caddesinde umutlarýný bulmak isteyen her insanýn rüyasý gibi, sýmsýcak, gözyaþý ve mutluluk dolu bir rüyaydý.
Fotoðraf albümünü aldý, tek tek baktý geçmiþ yýllara. Sardý, kucakladý, derin bir iç çekerek karanlýða gömüldü, sonsuz bir uykuya daldý…

Dilara AKSOY