Zordur, hayat denen bu engebeli yolda yürümek.
İlk zamanlar düşe kalka emeklemek,
Hiç farkında olmadan yürümeyi öğrenmek,
Bir fidanken büyüyüp, ağaç olabilmektir hayat.



Her çocuk gibi seninde yaşadıkların kaldı geçmişte,
Top oynarken bazende ip atlarken düştün ilk defa,
Ve ilk defa bir dost el uzattı sana,
Bir tebessüm oluştu dudaklarında, çünkü...
Merhaba dedi hayat taktığı ilk çelmesiyle.



Bir sabah uyandın, sırtında çanta üstünde önlük.
Beslenmenide hazırlamış annen,
Bir parça ekmek ve birazda sevgiyle,
Etrafında birçok değişik yüz,
Kimi ağlıyorken kimiyse gülmekte...
Böyle başlamadıkmı hepimiz, okula gidip gelmeye...



Akan bir nehir gibi zamanda ilerlemekte,
Tecrübelerin konuşuyor artık, dilinse beklemekte.
Her otobüse binişinde duyduğun buyrun sesiyle,
Saygınında farkına vardın, ilerlemiş ömrününde.


Az konuş, çok çalış, bilmediğini bilenlere danış.
Bir gün er veya geç sevdiklerinden ayrılacaksın,
Bu ayrılığada alış...
Hayat bir maraton yarışı gibi,
Durma hep koş !
Birinci olamasanda üzülme,
Sen yine koş, ümitle hep coş !







Cebrail AY