Günlerdir elime kalemi alıp, geri kalemliğe yollamam arasındaki zaman farkı bahsetmemem gereken kadar kısa.Sana yazma hakkını dahi bulmuyorum artık kendimde. Artık bu bile utanç veriyor. Yeterince açık mı?
Artık eskisi kadar sık ağlamıyorum. Ağlamıyordum yani. Bir kaç saat önceydi. Sabahın köründe, hava içime sıkıntı düşürecek kadar, önümdeki kağıdı göremeyeceğim kadar karanlıktı. (Gerçi ne sıkıntısından bahsediyorum ben? Bu havaları severim, çünkü bu havalar buram buram hüzün kokar. Toprak kokusu sarılır hüzne, ağaçlar bulunduğu yeri istemiyormuşçasına savrulur sağa sola. Melodiler en anlamlı bu havalarda okşar saçları.) Bir sandalyede, büklüm büklüm,gözlerimi kısa kısa önümdeki kağıda bir şeyler karalıyordum. Anlamsız fakat rahatlatıcı bir şeyler. Duygularımı çizmeyi severdim. Senden az, kendimden çok. Şiddetli bir şimşek çarptı.Birkaç saniye sonra Yağmur başladı. Ağaçlar ağlıyordu, gökyüzü ağlıyordu,boynumdan yükselen ses küçük bir kızın çığlıklarıydı. Balkona inşaat sesleri damlıyordu. Birileri kulağımın dibinde hiç durmadan, acımasızca bir kağıdı parçalıyordu,göğsümden kedi sesleri yükseliyordu. Tüm bu ses karmaşasına yenik düşüp, kalemi bıraktım.Ellerimle kulaklarımı kapatıp bağıra bağıra ağlamaya başladım. Balkona çıkıp çığlık atsam çok mu rahatsız edici olurdu gerçekten? Oysa dizlerini diliyordum. Ben dizlerine kapanıp ağlayacaktım kimsesiz kimsesiz.
Şimdi mutfak masasında, evin belki de an anlamlı bölümünde, çayın demlenmesini bekliyorum. Balkondan esen hafif rüzgar uğultusu karışıyor tüp sesine.Şimdi daha anlamlı yağmur sesi. İçime kırk beş yaşlarında bir kadın sıkışmış gibi. Sense hüzünlü dualarım gibisin.Varlığın, dilerken gözlerimden yaş akıtacak kadar acı. Ama çay demlenecek. Tam da bu mevsim kıpırtısına yakışacak şekilde tütün saracağım. Bol demli bir çay eşlik edecek. Bu kadarı yetecek. İki saat önce büklüm büklüm seni sevdim ben. Saçlarını okşadım. Kirpiklerimi saydım. En çok da kirpiklerini severim.