Süveyda
içimin mavi renkli goncası
ne zaman gönül verdin beyaza
için kış rengi bir ihtilal, dışın düşmüş ayaza
gözyaşın zehir akar gülüşlerini sevdiğim
kapatma gözlerini
son bir kez daha bak bana
öldüreceksen sen öldür,sen öldür Süveyda...

İçimde kurumuş güllerin kokusu var
dikenleri el acıtır
acıyı sarmakta olsa da zaman
ateştir artık
geceye düşen karanlık
Ayrılıktan bahsetme bana
Güneş ufka konsa ne yazar
Suya değdi gün Süveyda

Yüzümde mevsimsiz dualar
unuttur makamında sana bakıyorlar
ellerim benim değil
gözlerimde ise öldürücü duruşlar
gözyaşımın suçu yok
acımı sorma Süveyda
yoksa yağmurlarda ıslanır kanadı kırık kuşlar
ve ben ağlarım
ağlayınca içime takılır binlerce yemin
tutmazsam düşerim
düşmeden kaldır beni belki vaktidir Süveyda
ruhumun miracına değer başım kimbilir ..

bana yakın ,sana uzak olandan
kendime saklanırım korktuğum her yalandan
akşamın açmayan renginde açar belki dünya
bir daha geceye kanmam o zaman
yürüdükçe yaklaşırım gölgene
ayak izine sığınır da
gün ışığından kaçamam
Süveyda
sözlerime ilişen ahh
sakın ama sakın uyuma..

07 Temmuz 2014


Arzu Karadoğan