Kimseye yabancı olmayan duygu sağnağı.

İnsanı diğer tüm canlılardan ayıran, eşsizliğimizin nişanı.

Başımızdaki tacın en değerli mücevheridir ağlamak.

Sessizce çaresizce.

Kimler takınmadı ki bu mücevheri?

İstisnasız insan olan herkes.

Bakmayın öyle!

Siz hiç başınızı avuçlarınızın içine almadınız mı?

Kendinize karşı en dürüst olduğunuz bu anı yaşamadınız mı?

Öfke ve hüznünüzü, sorun ve kalp sızılarınızı hatta korkularınızı, ağlayarak eksiltmediniz mi?

Ben çok ağladım...

Ve çok eksilttim...

Tıpkı sizin gibi...

Ağladığım zamanları düşünüyorum da, belki o anlarda dayanma gücüm kalmamıştı, belki son noktaya gelmiştim. Muhtemelen de çaresizdim...

Başımı avuçlarımın içine aldığımda, önce boğazım düğümleniyordu.

Konuşmak istiyordum, sesim titriyordu.

Ve ben konuşamıyordum.

Tam da o anda gözümün önünü bile göremez oluyor, sıcak su damlaları buğulanmış gözlerden dökülüveriyordu.

Yanaklarımdan aşağı süzülen damlalar, kısık ateşte pişen insanın taşımı oluyordu.

Lakin insan ne kadar pişerse pişsin soğuyor.

Göz yaşları ne kadar akarsa aksın en sonunda bitiyor.

Ağlaya ağlaya ölemiyor insan.

Hayat devam ediyor...

Ve insan gözyaşlarını silene dünyaları verebiliyor...

Heyhat..

Yazı henüz bitmedi.

Gelin, görün, bilin ki; her ağlayanın göz yaşını silmek adalet değil.

Her ağlayan aynı görünse de, hiçbir ağlama aynı değil..

Ağlamak için haklı olmak gerekiyor...

Doktor isen merhemi ruhunu ve bedenini suya sabuna dokunmadan yıkayanlara sür.

Sarraf isen gözlerden akan insanı insan yapan mücevheri bul.

Kanatları kırılanın hüznünü, acısını, yalnızlığını paylaşacağım derken, haksız oldukları halde haklı çıkmak isteyenlerin tuzağına düşme.

Ağlayan herkes haktan ağlamaz unutma...