Kuşlar habersizdi yalnızlığımdan.

Oda içerisinde esen rüzgar
sigara küllerini uçuştururken
annem de habersizdi yalnızlığımdan.

Sonra
hüzünlü şarkılar söyleyen kadınlar da
yalnızdı.

Bir bütün olmuştuk yalnızlar olarak.

Şairin dediği gibi
“Yalnızlık çoğulluktur”
Birbirinden habersiz çoğulluktuk.

Bazen
bir insana kanıp
yalnızlıktan kurtulacağını sananlar oluyordu.
Sonrası daha fazla yalnızlık…
Tam böyle zamanlarda
ikinci bir kelime
birinci kelimenin ön yargısı oluyordu
ve
o geliyordu aklıma.
Şiir olup gidişi
şarkı olup söylenişi
Fesleğen kokulu gülüşleri
nefes kesen sesi…

Birden ayağa kalktı birisi
ve
yalnızlara bağırdı
“Ey yalnızlar!
Ateşi olan var mı?”

Kimse onu yadırgamadı.
Çünkü
Yalnızların parfümüydü sigara kokusu
ve
parfümünü sıkmayı unutmuştu.

Parfümünü sıktı
ve
bağırarak şiir okumaya başladı

“Ağlayın insan kardeşlerim
hem de çok ağlayın
geleceğinize ve hayatınıza girecek yeni insanlar için ağlayın.

Uyum sağlayamadınız
hayallerinize
özbenliğinize
sevgiye
doğaya
ve güzel olan her şeye.

Ağlayın insan kardeşlerim
kibarlık yalanıyla kandırılıp
saygılı olmayı unuttuğunuz için ağlayın.

Çocukların hayallerini çaldığınız
hayal kurmalarını engellediğiniz için ağlayın.

Ağlayın insan kardeşlerim
bastırılmış duygularınızı
başka insanları aşağılayarak ortaya çıkardığınız için ağlayın.

Masumiyetinizi
yok eden sisteme karşı çıkmadığınız
yeni insanların masumiyetlerinin
yok edilmesini izlediğiniz için ağlayın.

Bir araba
bir ev
masa başı bir iş
ile
mutlu olacağınızı sandığınız için ağlayın.

İnsanları giydikleri elbiselere göre
yargıladığınız
üstünüze kibir elbisesi geçirip
parfüm kokulu paçavralar içinde yaşadığınız için ağlayın.

Ağlayın insan kardeşlerim
ağlayın.
Ağlamak kalbi temizler.
Günde beş vakit bol bol ağlayın.