Uyandım. Sol tarafım uyuşuk. Hafızam uyuşuk. Görüntüler netleştikçe gözlerim bulanıklaşıyor. Gece oturuyor göğsüme. Nefeslerim hızlandıkça zaman yavaşlıyor. Film şeridi klişesi gerçek oluyor ve ben yok oluyorum.
   Önceki gece daha fazla 'önceki' kalamıyor ve karşıma geçiyor. Anlatıyor bana. Yağmuru anlatıyor. Yağmurun altında hıçkırarak koşuşumu anlatıyor. O an düşsem bir daha asla kalkamayacağım gerçeğini alıyor fırlatıyor duvara. Soğuktan titrerken sıcak suyun altına nasıl girdiğimi anlatıyor, nasıl sızladığını kemiklerimin. Bardak gibiydin diyor. O suya girdiğinde kırıldın. Kırıldım mı bakıyorum şöyle bir kendime. Göz altlarım oldukça kırgın. Dudaklarım üzülmüş. Annesine küfürler ediyorum önceki gecenin. Senin ben diyorum. Senin ben anneni hiç böyle üzdüm mü? Senin hiç sevdiğin asıldı mı sokak lambalarına? Senin hiç sevdiğin öldü mü önceki gece ? Benim sevdiğim öyle bir öldü ki hala yaşıyor sokak lambasında. "Uçmak istemiştir belki "diyor. Özgürlüğü bu denli seven adam neden... Ağzımdaki kanı sonunda kusuyorum. Özgürlüğü bu denli seven neden iplere dolansın ? "Belki gerçek özgürlük iplerle sevişmekten geçer."
   Susuyorum. Önceki gece de susuyor. Son cümleler dökülüyor dudaklarımdan.
Hem neden uçmak istesin ki? Ben uçmak istediğimde onu kanadım yapmıştım.