Derler ki:
"İlk gözyaşı soldan akıyorsa acıdan, sağdan akıyorsa mutluluktandır." Bugüne kadar ben hep solumdan ağladım. Kare kağıtlara sığdırmaya çalıştığım, zavallı diye nitelendirilebilecek bir hayat ne kadar sağdan ağlar ki? Kelimelerin gelmediği anlamlara geliyoruz. Hep koşmak hatta ciğerlerimiz patlayana kadar koşmak istiyoruz ama önümüzde çukurlar olduğunu asla kabullenmiyoruz. Biz bile bazen bizden çekip gitmek isterken kimler gitmesin ki? Koşun. Gitmek için. Gelmek için bazen. Bulmak, bulunmak için. Aldığınız son nefesi yollarda tüketin. Yere düştüğünüzde sürünebileceğiniz, sırtınızdan yanık kokuları gelebileceği riskini göze alarak koşun. Ağlayın bir de. Ağlanacak halimize gülmeyi unuttuk çünkü. Bir kere yaşanılan bu hayatı kendi ellerimizle bok çukuruna sokup çıkarıyoruz. En sonunda çıkarmaya da gücümüz kalmıyor, bırakıyoruz. O da gidiyor bizden. Küçücük omuzlara ne büyük duygular yüklüyoruz. Oysa o omuzlar büyümeliydi bizimle birlikte, güçlenmeliydi düştükçe. Sol gözde fazla suç bulmuyor muyuz omuzlar dururken?
Gücün kalmadıysa kendini yok etmeye gözünden değil omuzlarından başla. Çünkü asıl hayat orada.