Seni severken dünyada olup biten hiç umrumda olmazdı. Ne yaşama derdi ne nerede olduğum ne yediğim ne giydiğim... Bir senin yüzüne uzanırdı çiçekli şiirlerim. Yüksek kaldırımlardan yürüdüm düşme derdim olmadan. Düşsemde kanatlarım vardı. Sokaklardan geçtim tozlarını süpürdüm kederin. Aramızdaki mesafe çoksada yüreğim yanındaydı. Seni severken senin de beni sevdiğin düşüncesi ısıtırdı dört bir yanımı. Yazardım yüreğimi dolu odalarda. Sana ellerimi bağışladım her tutuşunda. Yüreğimi etrafına serer pervane ederdim canımı ruhuna. Ben senin gönlünün işçisiyken sen beni yıkmaya çalışan biriymişsin.

Seni unuturken dünyanın ne kadar kötü bir yer olduğunu öğrendim. Yaşamın aslında ne kadar zor olduğunu, hiçbir şehre sığmadığımı, hiçbir şeyden tat almadığımı, ne giyersem giyeyim bedenimi hiç sarmadığını gördüm. Boş odalar sayıkladığım yaralı şiirlerim..... Alçak kaldırımlarda otururken bile düştüm, kanatlarım yokmuş meğer aşk ayaklarını yerden kesiyormuş insanın. Sokaklar yangın yeri, kederle söndürmeye çalıştım her yeri. Aramızdaki mesafe değil, sen uzakmışsın bana. Sevmiyormuşsun, büyüdüm bunun yalanıyla. Yazıyorum içimi şu boş duvarlara. Ellerim üşüyor. Canım yok, ruhuna sattım onca geçmişi. Hayatının misafiriyken yanmışım evinde kasvetinden.....

Duvarlara bakıyorum, sokaklara, yollara, hangi şehir olursa olsun sen bana nefes olmuşsun, ben sana herkes olmaktan öteye geçememişim.....