Her ülkenin içinde yaþayan insanlarýnýn yetiþme tarzýna göre güzellikleri, tatlarý ve nevi þahsýna münhasýr belli çizgileri vardýr. Bu sebeple o ülkenin tüm þehirleri birbirine benzerlik gösterir. Örneðin, Isparta’nýn pembe gülü, Bursa’nýn kýrmýzý gülü, Amasya’nýn kýrmýzý elmasý, Tokat’ýn sarý elmasý,
Ýzmir’in beyaz çekirdeksiz küçük üzümü, Antep’in siyah iri çekirdekli üzümü sevilir. Bir þehrin halýsý, öbür þehrin kilimi; ayný þehrin dut pekmezi, öbürünün pestili; diðerinin fýndýðý, öbürünün cevizi; birinin divan sazý, diðerinin baðlamasý ünlüdür…

Ýþte hemþehrilik, bu saydýklarýmýzýn hiç birini dövüþtürme çiðliði deðil bilakis ikisini de ayný sofraya koyabilme, ayný sofradan yeme, ayný telden çalma, ayný þarkýlarý birlikte söyleyebilme olgunluðudur.
Adana’nýn yer fýstýðýný yiye yiye Gaziantep’e gidersin.
Sen yerken aðzýna bakana da bir avuç ikram edersin.
Ankara keçisinin melemesi,
Sivas kangalýnýn havlamasý,
Denizli horozunun ötüþünü tüm Türkiye’den duyuverirsin.
Ýþte bu renkler, sesler, tatlar, kumaþlar, çalgýlar ve mekanlar bizi birbirimize yaklaþtýrmýyor, kaynaþtýrmýyorsa insan olmanýn bir önemi kalýr mý?
Türkiye’li olmak, iki türlüdür.
1. Bu ülkenin bayraðýný, sýnýrlarýný; ýrkýn, cinsin, kimliðin ne olursa olsun gözün gibi korursun…
2. Bir baþka ülkeden Türkiye’ye gelmiþsin ve zamanla sen de bu ülkenin tüm deðerlerini benimsemiþ ve Türkleþmiþsindir. Bu ülkeye kendi sanatýný, türkünü, þarkýný taþýmýþ: daðlarýnda, ovalarýnda þehirlerinde rýzkýný aramýþsýndýr…
Yürürken birine selam vermiþ dertleþmiþ, hoþbeþlerle dostlar, kardeþler edinmiþsindir.
Türkiyeli olmak için ýrkýnýn; Türk, Kürt, Arap, Çerkez olmasýna hiç gerek yok…
Nasýl ki ailemizde üç, beþ kardeþimiz varsa, olabiliyorsa; hayatýmýzda da yolumuzun düþtüðü, bazýlarýnda uzun süre oturduðu kentler illaki olur.
Ýlle de bir tek þehre baðlý kalacaðýz, nerede doðduysak orayla yetineceðiz, baþka þehirleri, baþka insanlarý kendimizden saymayacaðýz diye bir düþünce yapýsýna ben asla katýlmýyorum…
Severek yaþadýðýmýz, ikamet ettiðimiz tüm þehirler o halde bizimdir.
O þehrin insanlarý, o halde birbirinin hemþehrisidir, kardeþidir.
Bu yakýnlýktan, gönül birliðinden ne olursa olsun vazgeçememek gerekir.
Bugün ülkede yaþayan, topraðýna ter akýtan, herkes bizim milletimizdir diyebilmeliyiz. Çünkü, ayný coðrafyada bu ülkenin sýnýrlarý içinde nefes alýyor muyuz?
Evet.
O vakit tamam!
Biz artýk kardeþiz…
Nasýl ki evlat sevgisi, anne-baba sevgisi varlýðýmýzýn bir parçasýysa; vatan ve millet sevgisi de bizi biz yapan deðerler olarak içimizde dipdiri kalmalýdýr.
Bunun bir açýklamasý, izahý, analizi, þemasý, haritasýný çizmek elbette çok zordur.
Biz bu topraklarda yetiþen pancarýn, zeytinin, fýstýðýn, fýndýðýn, pamuðun milliyetçisi olsak kim bilir neleri baþaracaðýz…
Biz alýn terinin, el emeði göz nurunun, kalemin, kitabýn, matematiðin, fennin,
türkülerin, saygýnýn, sevginin, muhabbetin milliyetçisi olmalý deðil miyiz?
Biz yüksek nitelikli, üstün kalitede, dünyanýn her yerinde geçerlilik arz edecek deðerde olan eser ve ürünlerin milliyetçisi olsak daha doðru olmaz mý sizce de?
Milliyetçiliðin; kaba, haþin, basit, kalýplarla söylenmesi artýk aklý baþýnda herkesi düþündürmeli deðil midir?
Milletçilik, “Ben milliyetçiyim” demekle, ortalýkla devlip beygiri gibi dolaþmakla, boþ sözleri satýn alýp söz balonuna nefes üflemekle olmuyor a güzel kardeþim.
Milliyetçilik, bu ülkeye deðer katmayla, alýn teri dökmeyle, eser býrakmayla, insanýný sevmekle, insanýna yardýmla, insanýna güzel söz, tatlý dille muamele ederek el ele, gönül gönüle kalkýnmakla müsemma sanki…
Yoksa ben de milliyetçiyim derim lafla, sözle…
Bilmiyorum anlata biliyor muyum derdimi…