Her ülkenin içinde yaşayan insanlarının yetişme tarzına göre güzellikleri, tatları ve nevi şahsına münhasır belli çizgileri vardır. Bu sebeple o ülkenin tüm şehirleri birbirine benzerlik gösterir. Örneğin, Isparta’nın pembe gülü, Bursa’nın kırmızı gülü, Amasya’nın kırmızı elması, Tokat’ın sarı elması,
İzmir’in beyaz çekirdeksiz küçük üzümü, Antep’in siyah iri çekirdekli üzümü sevilir. Bir şehrin halısı, öbür şehrin kilimi; aynı şehrin dut pekmezi, öbürünün pestili; diğerinin fındığı, öbürünün cevizi; birinin divan sazı, diğerinin bağlaması ünlüdür…

İşte hemşehrilik, bu saydıklarımızın hiç birini dövüştürme çiğliği değil bilakis ikisini de aynı sofraya koyabilme, aynı sofradan yeme, aynı telden çalma, aynı şarkıları birlikte söyleyebilme olgunluğudur.
Adana’nın yer fıstığını yiye yiye Gaziantep’e gidersin.
Sen yerken ağzına bakana da bir avuç ikram edersin.
Ankara keçisinin melemesi,
Sivas kangalının havlaması,
Denizli horozunun ötüşünü tüm Türkiye’den duyuverirsin.
İşte bu renkler, sesler, tatlar, kumaşlar, çalgılar ve mekanlar bizi birbirimize yaklaştırmıyor, kaynaştırmıyorsa insan olmanın bir önemi kalır mı?
Türkiye’li olmak, iki türlüdür.
1. Bu ülkenin bayrağını, sınırlarını; ırkın, cinsin, kimliğin ne olursa olsun gözün gibi korursun…
2. Bir başka ülkeden Türkiye’ye gelmişsin ve zamanla sen de bu ülkenin tüm değerlerini benimsemiş ve Türkleşmişsindir. Bu ülkeye kendi sanatını, türkünü, şarkını taşımış: dağlarında, ovalarında şehirlerinde rızkını aramışsındır…
Yürürken birine selam vermiş dertleşmiş, hoşbeşlerle dostlar, kardeşler edinmişsindir.
Türkiyeli olmak için ırkının; Türk, Kürt, Arap, Çerkez olmasına hiç gerek yok…
Nasıl ki ailemizde üç, beş kardeşimiz varsa, olabiliyorsa; hayatımızda da yolumuzun düştüğü, bazılarında uzun süre oturduğu kentler illaki olur.
İlle de bir tek şehre bağlı kalacağız, nerede doğduysak orayla yetineceğiz, başka şehirleri, başka insanları kendimizden saymayacağız diye bir düşünce yapısına ben asla katılmıyorum…
Severek yaşadığımız, ikamet ettiğimiz tüm şehirler o halde bizimdir.
O şehrin insanları, o halde birbirinin hemşehrisidir, kardeşidir.
Bu yakınlıktan, gönül birliğinden ne olursa olsun vazgeçememek gerekir.
Bugün ülkede yaşayan, toprağına ter akıtan, herkes bizim milletimizdir diyebilmeliyiz. Çünkü, aynı coğrafyada bu ülkenin sınırları içinde nefes alıyor muyuz?
Evet.
O vakit tamam!
Biz artık kardeşiz…
Nasıl ki evlat sevgisi, anne-baba sevgisi varlığımızın bir parçasıysa; vatan ve millet sevgisi de bizi biz yapan değerler olarak içimizde dipdiri kalmalıdır.
Bunun bir açıklaması, izahı, analizi, şeması, haritasını çizmek elbette çok zordur.
Biz bu topraklarda yetişen pancarın, zeytinin, fıstığın, fındığın, pamuğun milliyetçisi olsak kim bilir neleri başaracağız…
Biz alın terinin, el emeği göz nurunun, kalemin, kitabın, matematiğin, fennin,
türkülerin, saygının, sevginin, muhabbetin milliyetçisi olmalı değil miyiz?
Biz yüksek nitelikli, üstün kalitede, dünyanın her yerinde geçerlilik arz edecek değerde olan eser ve ürünlerin milliyetçisi olsak daha doğru olmaz mı sizce de?
Milliyetçiliğin; kaba, haşin, basit, kalıplarla söylenmesi artık aklı başında herkesi düşündürmeli değil midir?
Milletçilik, “Ben milliyetçiyim” demekle, ortalıkla devlip beygiri gibi dolaşmakla, boş sözleri satın alıp söz balonuna nefes üflemekle olmuyor a güzel kardeşim.
Milliyetçilik, bu ülkeye değer katmayla, alın teri dökmeyle, eser bırakmayla, insanını sevmekle, insanına yardımla, insanına güzel söz, tatlı dille muamele ederek el ele, gönül gönüle kalkınmakla müsemma sanki…
Yoksa ben de milliyetçiyim derim lafla, sözle…
Bilmiyorum anlata biliyor muyum derdimi…