Jean-Paul Sartre'a

meydan meydan dağıtıyorum gökyüzünü
ve en büyük gökyüzünü kendime seçiyorum
yaşamaya başlıyorum kendi gök kubbem içinde

kendime bir bozkır havası seçiyorum
samanlar vuruyor rüzgar diye yüzüme
engerekler çevreliyor su çektiğim kuyuları

hâkî bir renk seçiyorum kendime
aksine kıpkırmızı giyiniyorum fakat
etrafın renk körü olduğunu unutuyorum

yıllanmış bir hüzün seçiyorum kendime
bir bağ bozumunu yaşıyor dudaklarım
dudaklarımın renginden anlıyorum
kadehin boşaldığını

öncesiz bir insan seçiyorum kendime
sanki hezimete uğratmışım onu ömür boyu
bunu yüzüme bakmasından anlıyorum
...
sonrası işte
soğuk parklar
ıssızlık
betonarmeler...