Saatin akrebi 12’yi devirdi. 1, 2’yi ve 3’ü de.. Þimdi 4 ile flört ediyor… Zaman istesek de istemesek de su gibi akýyor…

“Ýnsanýn hayatý, insanýn hayalidir” diyor André Gide. Öyle mi gerçekten? Bu ifade aslýnda bir bakýma doðru. Ya da bu ifadeye “doðru” diyebilmek için birçok sebep olmalý.


Þöyle düþünelim… Bir mahkûma, “bugün seni asacaklar, fakat…” deseler, buradaki “fakat” kelimesinin o mahkûma bir “af bildirisi” kadar heyecan ve sevinç tattýracaðý gün gibi ortada deðil mi?

Ýþte böyle…

Bugün, sabah Ýstanbul yaðmurlu, öðle güneþli, öðleden sonra loþ, gri ve kasvetli bir hâl aldý. Yaðmur ha yaðdý ha yaðacak. Arada bir yaðýp sonra yine durdu. Yaðmurun “arada bir” yaðýp yaðmamasý bin kez zihnimden geçip sonra kayboluyor… Ama olmuyor. Bugün ben de yýkanasý, arýnasý bir yürek yok… Niye mi? E çünkü nereye gitsem seni görüyorum… Kim bilir belki de ben bir yerde karþýna çýkýyorumdur. Aðaçlara, duvarlara, binalara hatta gökyüzü ve denizlere yapýþtýrýlmýþ afiþlere benzetiyorum kendimi. Hani Nazým’ýn bir þiirinde dediði; “Ýkinci bir insan gibi yaþýyorsun içimde.” Her ne kadar Nazým gibi düþüncelerim olmasa da senin için “sen de kendimi bulmuþtum” diyebiliyorum..

Ýnsanlarýn günler ile ilgili bir takým ön yargýlarý var. Özellikle pazartesi ile ilgili. Ben seviyorum pazartesileri. Bunun tek sebebi var. Senin o gün yazabileceðini düþünüyor oluþum. Cuma, cumartesi ve pazar günlerini de seviyorum. Bu günlerde de seninle ayný þehrin havasýný soluduðumu bilmek, bu hislerle geçen saniyeyi, dakikayý, saati düþünmek… Sanýyorum seni daha iyi anlayarak seviyorum ayrýca; paklanmýþ, arýnmýþ, damýtýlmýþ, dipdiri bir akýlla seviyorum. Öyleyse ben diye birþey olmalý. Olmalý ki, sana adanmýþlýðým, seninle bir uyum yaratmaya çalýþtýðým yanlýþ olmamalý. O ben ki, gelecek diye bir þey tutturmuyorum. Bilmiyorum ya da bilmiyorum ki, bir gün sýkýlacaksýn, bir gün býkacaksýn, bir gün peki, sonra?… kelimeler dudaklarýna kadar gelip geri dönecek ve ben bu görünür, görünmez o kýpýrtýyý içimden senin gibi sezeceðim. Ya da bütün bunlar olmayacak. Ya da olacak, olacak… Oysa beni nasýl buldunsa öyleyim. Hareketli, istekli, arzulu, deli, sadýk, önemseyen ve seni hayatýnýn merkezine alan… Þimdi anlayamadýðým bir yere doðru bakýyorum. Düþünüyorum da bu hafta sonu yine yanýmda olsan, elini tutar, gene bakardým o anlamadýðým yere. Bir þey var sevdiðim. Evet büyük bir oyuk var içimde. Bu oyuk yüzünden mutlu deðilim. Ve bu katýlaþmýþ mutsuzluða tatlý sözlerinle ancak sen can verebilirsin. Seni sevmesem ne yapardým? Düþün bunu lütfen…

Bir de yazdýðým son sözlerimi bu kadar yanlýþ anlamaktaki maharetini düþünüyorum. Nasýl böylesi korkunç senaryolarý kurgulayýp çekip gitmeye, iletiþimi kopartmaya kadar götürebiliyorsun doðrusu þaþýrýyorum. Oysa beni iyi tanýyorsun. Bu tavrýna “gitmek için yeni bir bahane”ydi demekten kendimi alamýyorum. Zira sözlerimi yanlýþ anlamaman için daha ilk baþta ve en sonda o iðrençliklerden beni uzak tutan þeyin varlýðýn olduðunu dile getirmiþtim… Ama ýsrarla benim en doðal isteðime bile baþka anlamlar yükleyerek kendince çýkarýmlarda bulundun. Ýþin aslý sana bu kadar detay vermemle gurur duyacaðýný beklerken anlatmak istediðimden uzak, kelamýn asýl gerçekliðinden kopartýp zikrettiðim o iðrençlikleri sanki yapýyor, yapmýþým, yapmaya meyilliyim gibi algýlamaný ben de aþýrý kýskançlýðýna yoruyorum…

Biliyor musun artýk yazýp yazmaman, rehberinde olup olmamam hiç önemli deðil benim için. Hatta umurumda bile deðil. Yüreðinde olamadýktan sonra rehberinde olmuþum, olmamýþým bir anlamý yok. Bir olayý, korkunç þekilde ele alýp bir kusur müfettiþi gibi algýlayan birine bu saatten sonra ne söylersem söyleyeyim yine kendi istediði gibi algýlayýp anlayacaktýr diye düþünüyorum… Niye mi? Bir kere düþündüðün þeylerle ilgili daha ilk baþtan bugüne, yaþadýklarýmýza, yaptýðýmýz onca yolculuk ve gezmelere bakmýþ olsan benim bir kez olsun konusunu açmadýðýmý rahatlýkla hatýrlardýn. Yani düþündüðün o garipliklerin hiçbiri zihnimden bile geçmez benim. Hem nasýl oluyor da seni iðrendiren þeylerin, beni de iðrendirdiðini düþünmeden gidebildin? Diyorum ya cevabý basit! Kýskançsýn iþte hepsi bu! Yoksa ne diye bir insan üç saatlik yolda bir saat boyunca telefonu alýp araþtýrma ihtiyacý duyabilirdi ki?

Her ne ise… bilmeni isterim ki seni kaybetmek için bulmamýþtým ben. Ve insanýn gözü olmasa olabilirdi ama aðzý olmadan da olmaz diyemedin! Aðýzsýz bir insan olsam o çukurlarýmý nasýl yok edilebilirdim? Elbette bir þeyleri týkayýp doldurarak. Ýþte beni her þeyimle tanýdýðýný düþündüðüm ve en ince ayrýntýsýna kadar tüm pislikleri anlatma gereði duyuþumu sana verdiðim deðere yoramadýn. Doðrusu o pislik iþlere böylesi “yakýn” iken varlýðýnla böylesi “uzak” oluþumu takdirle karþýlamaný beklerken kýrýldýðýný söyledin. Niye bilmiyorum ama herkesi kendim gibi iyi niyetli görüyor oluþum da benim fýtratým. Hatayý burada yapýyorum sanýyorum. Keþke sen de iyiye yoracak bir neden olduðunu düþünüyor oluþuma veremediysen bari dilimin aðzýma bol geliþine yormuþ olsaydýn söylediklerimi! En azýndan! Onu da düþünemedin… Dedim ya çok önemli deðil artýk. Allah’ým biliyor içimi… Belki de Allah, sana olan sevgimi kýskanýyor! Olabilir. Gerçekten þaka deðil. Olabilir yani… Þeytana müsaade verip aramýza bin türlü olumsuzluklarý çýkarmasýna izin veriyordur, kim bilebilir…

Ne diyeyim? Biz yine hayal kýrýklýðýna sarýlýp çay! içmeye devam edelim… Çünkü kýrýlan sadece sen deðilsin. Üzülen sadece sen deðilsin. Sonuçta bizi de yaratan etten, kemikten, kandan, irinden, çamurdan yaratmýþ…

Kal saðlýcakla…