“Konuþcaz” mý dedin? “Yazamadým” mý dedin? Bir daha yazmak için ne kadar bekleyeceðimi bile bilmiyorum.. Sahi ne dedin? Ne demek istedin?

Canýn boðazýna geldiðinde yüksek bir yardan aþaðýya baktýn mý hiç? Ben bakmýþtým, yaþamanýn önemli ve anlamlý olmadýðý zamanlarda.. Aslýnda o zaman da gereði yokmuþ bunlarýn. Zamanla deðmeyeceðini anlýyor insan. Herkesi ama herþeyi o kadar iyi anlýyorum ki artýk… Keþke diyorum yarým kalsaydý birþeyler biraz. Belki baþka þeyler için vakit bulurduk.

Bunca yýl.. ne olmuþtu, nerede kalmýþtýk? Þimdi su içtikten sonra nefes nefese kalan bir adam gibiyim. Üzerimde taþýdýðým bu yavaþlýk; halsizlik, uyuþukluk yüzünden bir gün aniden organlarýmýn tümü çalýþmayý býrakacak görenlerde beni canlý sanacaklar diye endiþe ediyorum.. Karanlýk çabuk bastýrýyor artýk. Karanlýktan da ürküyorum.. Bir büyük yaþam için neyim diye düþünüyorum. Hiç! Bir hiçim! Peki ya sen? Görünüp kaybolmayý huy edinmiþ sen… Kime anlatacaðým içimdekileri?

Beni bulmak, bana ulaþmak, bana yazmak, o kadar kolay ki.. Adresim belli. Yerim belli. Yurdum belli. Ýçimdeki sokaklarýn, sokak baþlarýnýn, dönemeçlerin, köþe baþlarýnýn hepsi çýkmaz bir sokakta bitiyor… Göðsümde taþýdýðým kýpýrtýlar bile can çekiþiyor.. Biliyor musun, aslýnda beni uzun zamandan beri bulamayan çok sahici birini tanýyorum: “Mutluluk”! Onu da istemiyorum. O kadar gecikti ki… Zaten hiç can atmamýþýz bir arada olmaya, görmeye, tanýmaya…

Ne gam.