Yunus Emre, Mesihiyyetin gölgesinde ruhi seyrini tamamlamýþ bir gönül insaný, gönüllere taht kurmuþ bir ülkü insanýdýr. Taptuk’un kazanýnda kaynayýp piþmiþ, dülger mürþidlerin elinde yontulup cilalanmýþ, çorak gönüllere Hýzýr iksirini, gök ilhamlarýný boþaltan bir irþad dolabý haline gelmiþ inanç eridir.

Antakya’da Mesihiyyetin bir baþka sevdalý þehidi, sonsuzluk yolcusu sevgili Dülger, Habib Neccar Hazretleri var. Antakya’nýn ilk Ýsevilerinden, Ýseviliðin Antakya’da ilk þehitlerindendir, Habib Neccar. Ýnsanlýk için gönül verdiði dava uðrunda canýný, malýný infak eden bir iman abidesidir.

Habib Neccar Hazretleri’nin gönlünde iman lambasýný yakan ruh kahramanlarý da Yunus, Yahya ve Þem’un’dur. Hazreti Ýsa Aleyhisselam’ýn Antakya’ya gönderdiði Yunus ve Yahya’ya ilk inanan Habib Neccar’dýr. Putperest kral tarafýndan hapse atýlan Yahya ile Yunus’u kurtarmaya gelen Þem’un üçlüsünü linç etmek isteyen Antakya halkýna karþý onlarý korumaya koþan da yine Habib Neccar’dýr. Kurtarmak istediklerine bedel kendisi þehid edilir. Vücudu bugün adýyla anýlan daðda, o güzel ideal meþ’alesi baþý da yine kendi adýyla anýlan camide gömülüdür. Antakya, baðrýnda iþte böyle bir güzel Allah dostunu barýndýrýyor.

Bizim Yunus Emre’miz de sevgili dülgerin tezgahýnda, Mesihiyyetin dükkanýnda mý erdi yoksa sonsuzluk hazinesine, bilinmez. Ancak suyunu alçaktan çeken, dönüp yükseðe döken ve oradan gönüllere taksim eden, bunun için neler neler çeken o aþk insanýnýn muhabbet madeni Habib Neccar damarýna baðlý olabilir belki…

Habib Neccar’a o yüce ülküyü aþýlayanlar kuþkusuz Mesihiyyetin kahramanlarýnýn, -özellikle Hazreti Þem’un-, bizlere býraktýðý ülkü metotlarýdýr. Bu eserlerin tefsirlerine bakýlýrsa, orada yaþayan bu insanlarýn hayatý dikkatle incelenirse, Kehf Suresi’ndeki maðara erlerinin hikmet dolu hayatlarýyla birleþtirilip düþünülürse ortaya çok ibretli bir tablo çýkacaðýndan eminim. Ve o tablodan günümüze ýþýklar vurduðunu görüp þaþýracaðýz. Bugün de nice Yunus ve Yahya’larýn sesini duyar, nice Þem’un’larýn tedbir ve hikmet dolu çalýþmalarýný görüyoruz Antakya’da.

Yunus Emre asýrlardan beri gönüllere, dillere hükmediyorsa bunu, gönül verdiði o yüce kitabýn kalbi Yasin Suresi’nin kahramaný Habib Neccar’ý irþad eden Hazreti Þem’un’u ve o irþadýn en kutlu meyvesi olan Habib Neccar’ý örnek almasýna borçludur. Dövene elsiz, sövene dilsiz olmayý tavsiye eden Yunus, ölürken bile halkýna dualar eden, davasýný anlatan Habib Neccar’dan bir koku taþýyor. “Dülgerler beni yondu-Her azam yerine kondu” diyen Yunus’un dülgeri sakýn Habib Neccar olmasýn, diyesi geliyor insanýn.

Antakya’da Sen Piyer’i, Aziz Barnaba’yý, Hazreti Þem’un’u, Yunus ve Yahya’yý düþünmek, düþünüp de anlamak çok mu zor? Bugünün Mesih soluklu insanlarýný bilmeyen, görmeyenler için elbette anlatmaya çalýþtýðým þeylerin anlaþýlmasý çok zor. Ama onlarý görenler için Antakya’nýn baðrýndaki o sonsuzluk yolcusu erlerin misyonunu anlamak çok kolay. Fakat anlamak yetmiyor, anlaþýlan insanlarýn yolunda olmak gerekiyor. O yolda yürümeden, o yolda olup maksuda ermeden, o insanlarý anlamýþ olmanýn ne önemi var ki?

Gönlüm vicdanýma diyor ki, sen bu sözleri eðri büðrü söyleme, seni sigaya çeken bir Molla Kasým (Nefs-i emmare) gelir. Fakat kalbim yine de Antakya’yý anlamak istiyor. Antakya’nýn sýrrýna ermek istiyor vicdaným. Meded ey sevgili dülgerim, meded!..

Yaþadýðýmýz büyük afette, baþta depremin olduðu Kahramanmaraþ olmak üzere, Gaziantep, Kilis, Diyarbakýr, Adana, Osmaniye, Þanlýurfa, Adýyaman, Malatya ve Hatay’da yirmi bine yakýn insanýmýzýn þehit olduðunu öðrendim. Bu þehirlerimizden sadece Hatay’ýn nasýl bir þehir olduðunu dilim döndükçe anlatmaya, buradaki kültürümüzü, tarih ve medeniyetimize ýþýk tutan insanlarýn bugün bile var olduðunu aktarmaya çalýþtým…

Bilmeyerek sürç-ü lisanýmýz olduysa haklarýnýzý helal etmenizi dilerim.

Depremde hayatýný kaybeden tüm vatandaþlarýmýza Rabbimden rahmet, tüm yaralýlarýmýza acil þifalar diliyorum…

Saðlýcakla kalýn…