Þizofrenik Öyküler-6

Parlak güneþin altýnda yeþeren bir aðacýn bir yerlerinde bir tomurcuk. Öðlene doðru güneþ kendini daha fazla belli ettikçe açýlmaya baþlýyor. Olaylar sürekli bir þeylerin devinimi. Ardý ardýna geliþen tüm olaylar birbiriyle sýký bir baðlantý içerisindedir. Bunu düþündü aðaçtaki ardýç kuþu, ama gene bilmedi ve bir müddet sonra unuttu ne düþündüðünü ve kanat çýrpýp güneþe doðru uçtu. Ardýnda tomurcuklanmýþ bir aðaç vardý, o yükseldikçe küçülüyordu aðaç. Uçtu en yükseklere kadar uçtu. Ve sonra tomurcuktan bir çiçek çýktý, devinim devam etti fakat ardýç kuþu bunu göremedi çünkü çok yüksekteydi.
Gözlerini kapamýþ devinimin sürekliliðini düþünüyordu. Kulaðýnda bir konçerto çalýyordu. Devinim. Müziðe uyarak gözlerini kapatmýþ ve elleriyle kendi kendine sanki orkestra’nýn þefiymiþ gibi kendinden geçiyordu. Gözleri kapalýydý ve birley düþünmüyordu sadece mükemmel bir boþluk vardý. Boþluk iyidir diye düþünürdü bu gibi anlarda aslýnda iyi olan boþluk deðil boþluðu hissedebilmekti. Devinim dedi gene kendi kendine o içindeki boþluða doðru. Ses boþlukta yayýldý, bir yerlere çarpmadý, yankýsýný hiçbir zaman duyamadý. Geri gelmemiþti, devinim dedi kendi kendine. Gözleri hala kapalýydý. Hep bir düþü vardý, biryerlerden duymuþtu ve kendi çapýnda geliþtirmiþti düþünceyi. Herþeyin dördüncü boyutu bir gidiþ olsa derdi. Ölmek olmasa sadece birgün çýksak kapýdan dýþarý çýksak, sokakta yürüsek ve nereye gittiðimizi bilmeden sadece yürüsek ve sonra yavaþ yavaþ görüntümüz kaybolsa ve yok olsak. Kimse bilmese, deseler dýþarýya çýktý ve bir daha da gelmedi. Kimse bu zamaný gene bilemeyecekti ve daha güzel olacaktý diye düþündü. Cennette cehennemde o zaman yürünerek gidilecekti ve kim bilir bu daha da güzel olacaktý. Kapýdan çýkma ve yok olmak yürürken. Kimse bilmeden. Ve sonra birden unutulmak, yaþanmýþ olduðun diðer hafýzalardan kazýnmak. Yürümek yürümek ve yok olmak sessizce. Gene boþluðu hissetti gözleri kapalý þekilde. Canon in D major çalýyordu, bir Pachelbel. Zaten tek eseriydi adamýn ama kimbilir ne þartlarda yazmýþtý bunu, boþluðu emindi ki o da yaþamýþ ve hissetmiþti, peki onun sesi yankýlanmýþmýydý? Belki yanký yapar bir sonu vardýr diye düþünerek bir daha seslendi boþluða. Boþlukta ses gitti, gitti ve gitti... deminki düþüncesini doðrular þekildeydi yavaþ yavaþ kaybolmuþtu ses ve ondan arda hiç bir iz kalmamýþtý. Bir süreliðine gözlerini açtý ve baktý. Çýnar dedi, büyük bir çýnar. Sonra tekrar kapadý gözlerini ve boþluðuna geri döndü. Boþluk muydu onu o yapan yoksa o muydu boþluðu boþluk yapan. Bir müddette bunu düþündü fakat sonra bir karýnca kolonisi gibi daðýldý fikirleri. Sadece gene aklýnda o deðiþik dördüncü boyut hikayesi kalmýþtý. Yürümek yürümek ve yürümek...siyah ve tonlarý, mavi ve tonlarý, kýrmýzý ve tonlarý. Boþluðun rengini düþündü, rengini kestiremedi bir türlü çünkü nasýl düþünüyorsa öyle görüyordu. Saatin tik tak seslerinden beynimiz nasýl bir melodi yaratýyorsa buda onun gibi birþeydi. Ne istiyorsan onu yapýyordu beynin.aslýnda tüm þartlarda bu böyleydi ama biz bunu bilmiyoruz diye düþündü kulaðýndaki mükemmel ritmle...
Sonra gözlerini açtý tekrar. Çýnar, dev gibi yeþil bir çýnar..sonra ayaða kalktý kulaðýndaki müzikle. Yürüdü, kapýyý açtý ve kapýdan dýþarý çýktý....sonra gözlerini tekrar kapadý çýnar yoktu.


30 mart 2003
Bülent Kurt
“ boþluk ”