Ben;
Hüznün akrostiþi ile seviþirken mavi yataðýmda,
Sen;
Ellerin deli divane,
Isýrýyorsun küçükdilimde yuvalanmýþ kelimeleri.

Çifte kavrulmuþ veda sahnesi ile güzellleþiyor,
Fakir benliðimin içine sinmiþ gizil yolcular.
Bir kulaðýmdan girip,
Kaf daðýndan çýkýyorlar.
Pýnarlarýnda ipek böcekleri yetiþtiren gözlerim,
Kendi ipekleri ile dokuyor siyah hüzzamlarý.
Ve þehrin dört bir yanýnda
Acýmasýzca pazarlýk ediyor hüzün tüccarlarý.

Ben;
Fi tarihinden kalmýþ,
Eski ve buruk bir þarabýn kanýný içerken,
Sen;
Özenle düzeltiyorsun,
Bir vücuda sýðdýramadýðýn çið dokunuþlarýný....