bi sarki var adı pek tanidik degil, soyleyen daha da yabaci.
ne zaman dinlesem sen gelirsin aklima,
seni ne zaman düsünsem sarki calmaya baslar bulutlarin ardında,
gürlemeye baslar ve aglar bulutlar.
oysa herkes onları yagmur sanar...

şimdi vakit tan yeri ezanlar dolaşıyor sokaklarda,
yine sabahladım bu gece sabahcı kahveler gibi doldu taştı yüreğim
günlerden cuma öğlene yine sela var göklerde,
en son babam için okunmuştu, ya bugün kim icin doldu vakit?
kimin günahı daha çok kim daha masum yoksa benmiyim?

en son ne zaman baktım gözlerine?
ne zaman tuttum ellerini oksadım yüregini?
zaman mı uzadı yoksa uzayıp kopan bizmiydik?
bir yol var artık, bak daglar bile denize döküldü,
düz bir yol tassız, topraksız, yokussuz.
acele et öglene son bir sela kaldı...gitmem gerek!