Masa üstü hikayeleri gibiydin bazen. Bir fincan kahve, bos bir vazo veya titrek ellerime sıkıstırdığım bir sigaraydın belki de. Adını koyamadığım bir hayattın, ne siyah ne de beyaz!
Her anımda seni istedim yinede, attığım her adımın sana uzanacagını düsündüm, her kelimenin sonunda ismini de söyleyecegimi sandım ve ben bunları yasarken seni sevgini hayal edip durdum!
Karmasa içine düsmüs insanlıgımı kurtarmak için çabaladım durdum. Ne seni istedim ne de sensizligi. Bir haykırıstın içimde saklanan bazen de yaramaz bir çocuk.
Bir anım bir digerine uymadı hiç bir an. Ne zaman seni istesem bir çıglık kopardı hep
içimden. Beni seven herkes kosarcasına uzaklasıp kaçardı benden. Sensizligin gürültüsü yankılanırdı kimsesiz sokaklarda.
Seni yazmak istedim her defasında. Ne aklım seni anlatacak bir kelime buldu ne de kalemim seni yazacak rengi. Bir düs oldugunu düsündüm sonrasında. Güzelliklerle dolu bir hayatın anlamıydın çogu zaman. Sensizligi bile içinde yine sen olduğun için sevdim.
Bilmiyorum hayat nedir sevgiler asklar ölümler gerçek midir? Sensizliğin yükünü papatyalara yüklemeye cesaret edemedim. Sormadım o bir kaç yapraga sevip sevmediğini.
Senden habersiz seninle yasadım askımı. Bazen kızdım sana yakın görmediğim anlarda. Bazen de delicesine sevdim yüzüne bakmaya korkarak. Çok saftım çok temizdi sevgim. Sana bakamayacak kadar ürkekti. Delicesine asıktı dudaklarım seninle
konuşmayı unutacak kadar!
Yeni dogmus bir bebege hayatı anlatmak kadar zordu seni anlatmak. Kelimeler dügüm dügüm saklandı hep damarlarımda. Birini çıkarabilsem çorap sökügü gibi hepsi art arda dökülecekti ellerine. Ben ne o kelimeyi ne de onu kullanabilecek
dogru zamanı bulamadım!
Yeni koparılmıs bir gül gibi masumdu sevgim. Ruhumu yesertip o güle bir kaç yaprak yaptım ve sonrasında ufak bir dal! Hayatımdaki bütün renkleri bir bir sürdüm yapraklarına yalnız siyahla beyazı ayırdım kendime. Kırmızıyı da kendi kanımdan çaldım
ve öylece bir hayatı o gülle birlikte ellerine sundum. Yine de umursamadın!
Ve ben kaybettim. Ne acıları düsünür oldum ne de dipsiz uçurumlara yuvarlanan hayatımı. Ömrümde bir kez olsun anlam kazanmıştı oysa hayatım. İlk kez sevmistim kusları agaçları denizleri. Yaşamın kıyısından izlerdim hep hayatı ve insanları. Hiç
tatmamıştım kalabalığın arasındaki deniz kokusunu ve böylesine kalabalık bir askı!
Her kelimemde bir küfür her hareketimde bir isyan olacak belki hayat.. Belki de karanlıga saklanmıs bir tek aydınlık... Belki açık belki kapalı... Belki siyah Belki beyaz..Ve belki... Her sey olacak iyi, kötü, güzel veya çirkin ama öncesinde hep belki olacak...
Her ne olursa olsun, yerin dibinde ya da gökyüzünde ben yine sensiz, yine sahipsizim...!!!