Merhaba sevdiğim; Sen bilmiyorsun ama şu günlerde bende ki senle savaşıyorum. Ne kadar ileriye gitsem, yinede durup arkama bakmadan yapamıyorum. Seni anmadan olmuyor, silmeli tamamen yok etmeliyim. Hayatımın anlamısın belki de, ama senlide sensizde yaşayamıyorum ki... Çok zor olacak biliyorum şunu da biliyorum ki imkansızdı bizimkisi. Geri dönüşü olmayan bir sevgiydi.
Sorma sakın sorma hem de hiçbir şeyi... Bildiğin gibi seviyorum, seni sevmeyi bile seviyorum. Sana ait her şeyi ama her şeyi özel yada özel olmayan her şeyi... Hatta kendimden bile gizlemeye çalıştığım, atmaktan çekindiğim, yokluğunu yokluğun sandığım yastığını... yaktım... öylesine güçtü ki ayrılmak.... Önceleri hayallerimin sevdiklerimin resimlerini yapmak için kullandığım tineri bidonun sonuna kadar, bu defa anılarımızı yakmak için kullandım. Bir defada olmadı yanışları, onlar direndi ben devam ettim. En hızlı, geri dönüşsüz yoldu seçtiğim. Belki de kararımı değiştirme korkusuydu bana bunu yaptıran. Yüreğim karşı koydu “hepsi olmaz”, ben olmak zorunda dedim. İçimde ki ses “en değerlisini bari saklamalısın”... Değer biçmek tabi ki olanaksızdı ; uzun gecelerimi paylaştığım yastığının değeri hepsinden farklıydı inkar edemem.
Olan oldu yaktım sana ait olan son şeyleride. Hepsini bir araya getirip, tineri döküp , gözümü kapattıktan sonra kipriti çaktım... sonra mı... koşarak uzaklaştım. O kadar büyük bir alev çıktı ki bir an çığlık sesi duyduğumu bile sandım. Koştum... koştum... eve girip pencereye yaklaştığımda; uzakta yüreğimden akan göz yaşlarımla yok oluşunu izledim... geçmişimin. Öldüğünü görüp ruhunun senden çıktığını hissetmek gibi bir şeydi...
Çıkıyorum... yarin en uzun yolculuğa çıkıyorum. Geri döner miyim şimdilik bilemiyorum. Belki bir gün küllerinin toprağa karışıp, üzerinde çiçekler açtığında dönerim. Şimdilik gitmem gerektiğinin dışında hiçbir şey bilmiyorum. Sen hoşça kal sevdiğim.