Merhaba, Merhaba!
Işıkla, sevgiyle, umutla, coşkuyla, erinçle, dostlukla merhaba!..
Merhaba tüm dostlara, dostluklara merhaba...
Bu yitik süreçte, emeği dışlamayan; yazan, çizen, üreten; tüketime karşı duran i n s a n a merhaba...
Bu yoz, kalleş düzene karşı, benim de söyleyecek sözüm var diyen; düşünen, yaratan, üleşen insana merhaba...
Merhaba güzel insan... Binlerce kez merhaba!...
Bu merhaba içten, bu merhaba insancıl, bu merhaba sevecen, bu merhaba duyarlı, bu merhaba yürekten... M e r h a b a ! . .

I.

Korku salıyor yeni dünya düzeni!.. Karanlık almış başını gidiyor!.. Doğmadan ölüyor bebekler daha!.. Mavi - yeşil küremiz korkunç savaşlara gebe!.. Tüm şiddetiyle devam ediyor silahlanma yarışı!..
Düzenin yontucuları sömürünün çarkında öğütmekteler yaşamı an be an... Onlar ki, yaşamın sahte sürücüleridirler ve adlarını yazdırmaktadırlar kör, sağır bir tarihe! O tarih ki, hep yalan...
Kan emicileri çoğalıyor yaşamın...

II.

"Biraz daha ustalaştık taşı yontmada" diyor yoldqaş Nazım; oysa, yeni insan, yürminci yüzyılın o çok gelişmiş olarak nitelendirilen ruhsuz, yüreksiz, silik insanı, b,r şey getirmedi bu çağa; kandan, savaştan, zulümden, açlıktan başka!..
Bir ağlama duvarı oldu dünya...
Yargısız infazlara ayarlı zaman, kanatıyor kendini yeni baştan ve geriye işliyor durmadan. Herşey sanki sil baştan yaşanıyor.
Çarmıha gerili d ü ş ü n c e, gözaltılarda, hücrelerde, darağaçlarında acılar devşiriyor boyuna...
Duyusunu yitirmiş, bilinçsiz, ereksiz beyinler tınmıyor bir türlü. Gittikçe körelen bir usla yitik tümceler çoğaltıyorlar günübirlik. Ve sahte gülücükler dağıtıyorlar huzur içinde tutarsız!..
Her bir köşesinde bu canlı kürenin acı çeküyor insanlar. Emeği, işgücünü dışlıyor, evrenin insan tanımaz tanrıları, kanun koyucuları ve ehlilleştirmek istiyorlar insanı...
Tüm insanlığa yara oldu bu çağ! Kanayan, kaynayan bir yara!..

III.

Sevgili okur, sana düşen, bu kavgada, bir an önce yerini almandır. Bu merhabayı paylaşmandır.
Kalk ve doğrul yerinden!.. Haykır, kır zincirini esaretin. Bu çağ: UTANÇ ÇAĞI! "Sen de katılmalısın yaşamı savunmaya!.."
Susma, susamazsın, s u s a r s a n, utan insanlğından; yüzlerce, binlerce, yüzbinlerce kez utan!..
Sıkılı tutma dişini öyle ağzında! Söyleyecek sözün vardır senin de... Bu kalleş, bu yoz, bu kahpe düzene karşı!..
Dinle, bütün dikkatinle, duyuyor musun? Dalga dalga yükselen, çığ gibi kopup gelen, bu umut dolu, coşkulu, gür sesi!.. Sesini ver bu sese!..

IV.

Ölenleri düşün
ölenleri
Ve öldürenleri
kalleşçe
Büyüt içinde
kor gibi
öfkeni
Ve dönüştür
ölümü
sevince...
Korkma!
Ölüm
y o k,
Ölüm yok
bu yolda
ö l e n e . . .

İşte öyle... Bu onurlu kavga bizim; senin, benim, hepimizin...

Kuşan bu sevdayı
Omuzla sen de
Kurtaralım dünyayı
Gir aramıza sen de...

Yüklen bu kavgayı
Bırak aksın kanın
Çekelim bu halayı
Yüz akıyız dünyanın...

V.

Ve unutma sevgili okur, o gün, bür gün gelecek, peşkeş çekilmişliğine inat zamanın. Hem çocuklar var daha büyüyecek...
Tüm bunlar işleyen sürecin gereği, yaşanılması gereken bir süreç; bu sürecin sonunda, yarınlar daha güzel, daha aydınlık, daha mutlu daha umut dolu olacak. Bu süreç bitecek sevgili okur, bitecek! Ve gül bahçesine dönecek dünya, insanlar sevgiyle gülümseyecek!..
Bir ağacın köklerinde özsudur umut ve an gelir dal uçlarına yürür şafakla!.. Sen gününü umuda ayarla...
Çünkü, dediği gibi ozanın: "Bir Gün Mutlaka..."

Bağbozumu Sanat Edebiyat
Sayı: 1, Nisan - Mayıs 1995, Gaziantep

BÜLENT ÖZCAN

www.bulentozcan.com