Sabahın körü...
Yine sıkıldım. Her gece sabah olur ve ben yine sıkıldım.

Saçmalıklar...
Tehlikeli şarkıların notaları dolaşıyor etrafta. Benim ortalıkta dolaşmam ise kim için ne ifade ediyor merak ediyorum. Kaçmak da erdem sayılabilir mi kimi zaman? Ya da kim bana herhangi bir erdemle cenneti vaat edebilir? Zaten ne fark eder ki! Bu saatten sonra her şey saçma sapan geliyor. Uyumak istiyorum. Birkaç parça yalan dolan. Uyanmamak. Yanlışlıkla uyanırsam, gözlerimde ifadesiz, gereksiz bir bakış...

Ben...
Uyku. İlk önce senden sıyrılmalıyım.

Sen...
Seni görememeyi, sensiz zamanları görmek isterdim rüyamda yeniden. Karanlık bir rüya veya bir mutluluk. Lise yıllarım ya da bu yaşımda bir daha ilk kez öpüşmek. Öncekini hatırlamayıp tekrar tekrar aynı rüyayı yeniden görmek. Garip bir kısır döngüde yok olmak. Salt karanlıkta, boğazımı yırtarcasına bir çığlık atmak.

Üzülme! Aslında kimse korktuğu şeyleri hakketmiyor. Ama herkes ölüyor korktuğu halde. Ben de öleceğim. Ayinin önemli bir parçası olacağım. Endişelenme, kendimi kurban edilmiş hissetmeyeceğim. Çünkü bunu isteyerek yapıyor olacağım. Acılarına ağlayıp ruhunu doyuracağım. Canım, ben, ben olsun diye yanmayacak. Karanlık orman, küçük bir ışık süzmesiyle yanıp kül olacak. Korkma, acımayacak. Umarım!

Zaman...
Tamamen karanlıktayken, ışıkların yavaş yavaş sönmesi ile birden sönmesi arasındaki farkı nasıl algılayabilirsin ki? Ya da bu farkı anlasan ne değişir? Küçükken dizinin kanadığını hatırlıyor musun? Ya da bu yüzden babanın sana tokat attığını, annenin seni azarladığını?

Nefret ediyorum küçücük bez parçalarıyla örtülmüş, bu nefret dolu hezeyanlardan. Uykumu kaçırışlarından.

Ve dilime dolanan gözbağları...

Yürümek istiyorum. Tren yolculuğundan daha belirsiz ve yorucu olsa da...

Gece...
Uyku. Umarım!