“Aslında kafası karma karışıktı.” “Hatta ne yaptığını, ne düşündüğünü bile bilmiyordu.” “Dahası hayatta bugüne kadar istemediği kadar bu sorunun cevabını bilmek istiyordu.” “Durmadan istiğfar ediyordu.” “Her yanı kusmuk olmuştu.” “Otobüste, otomobilde, otogarda, otobanda, ortalık yerde, bir filmin orta yerinde, bir sohbetin en anlamlı yerinde, her yerde kusuyordu.” “Kinini, nefretini, aşkını, sevgisini, yalnızlığını kusuyordu.” “Bundan utanmıyor, hatta narsist bir zevk alıyordu.”

“Bir süreden beri yaşamının bin yılını bir ana sığdırmak istiyordu.” “Her şeyi bir anda yaşamak istiyordu.” “Bir anda yeni bir hayat kurmak, bir anda mutlu olmak, bir anda aşık olmak, bir anda sevmek istiyordu.” “Ama tökezliyordu.” “Çünkü bin yıldır kullanmadığı uzuv ve duygularıyla kötürüm olmuştu.” “Elimden tut diyemiyordu.” “Artık mümkündür dilsizdi.” “Ama kör ve sağır değildi.” “Aslında tüm bunlara rağmen istediği her şey o kadar basitti ki.” “Her şeyin bu kadar basit olabileceğini dahi algılayamıyordu.” “Algı ne idi ki.” “Algılıyorsun o halde yaşıyorsun mu?” “Kim bilebilir”. “Tabi ki sen bilebilirsin.” “O uzun süredir bildiğini bile bilmiyordu ki.” “Bildiğini bile unutmuştu.”

“Adresini şaşırmıştı.” “Aklını şaşırmıştı.” “Dünyanın orta yerinde şaşa kalmıştı.” “Yoğun bir hayat trafiğinin ortasında bir dört yol ortasında.” “Yaya kaldırımı, trafik polisi ya da bir trafik ışığının olmadığı bir noktadaydı.” “Hayat trafiği kesintisiz bir yoğunlukta işliyordu.” “Bu dört yol ortasına nasıl geldiğini bile hatırlamıyordu.” “Hafızsını dahi kaybetmişti.” “Adını, kimliğini, kendi olan her şeyi kaybetmişti.” “Yok kaybetmemişti.” “Kendisinden yardım isteyen birilerine hayatını parça parça vermişti.” “Mümkündür; bu biçimde buraya ulaşmıştı.” “Yönünü de şaşırmıştı.” “Ah bir hatırlayabilse,” “Yok yok bir karar verebilse,” “İşte şurası şu yön diyebilse.” “Oraya yönelebilse,” “Orada yitip gitse.” “Ah keşke onu birisi, birileri...” “Hey sen şaşkın buraya bu yöne geleceksin dese” “O zaman mümkündür” “Ya yanlış bir tercihse kuruntusundan da kurtulurdu.”
“Yaşam bir defa yaşanıyordu.” “Ve biz bir kez ama bin defa bir kez ölüyorduk.” “Ölmeden evvel ve öldükten sonra kim bilebilir.” “Mümkündür.” “Aile sizi düşünüyorum” “Arkadaşlar sizi düşünüyorum” “Ey beş para etmez insanlar sizi düşünüyorum” “Ey sevgili seni düşünüyorum” “Evet ben kendimi hiç mi hiç düşünmüyorum” “Ki mümkündür.” “Kendimi, ailemi, arkadaşlarımı, sevgimi, sevgilimi hiç düşünmedim di.” “Ya sonra.” “Sonra mı dedin” “Evet sonra dedim” “Sonrası mümkündür anlamsız bir boşluk” “Düştüm elimden tutarmısınız.” “Mümkün değildir”