Anneme,
Onca zorluğa katlanıp beni dokuz ay karnında taşıma yürekliliğini gösterdikten sonra,çetin
bir kış günü dünyaya gözlerimi açmamı sağlayan sevgili anneciğim.
Sen insanların en sabırlısı,en cesuru,en sevgi dolu olanısın benim için.Yağmur yağdığında yada
hava soğuk olduğunda,"aman oğlum üzerine kalın bir şeyler giy,üşüme sakın!"derken yaşadığın sevdaya hangi Leyla,hangi Mecnun ulaşabilir ki?.
Onların aşkı bile çok sahtekar kalır seni görünce.
Ya o bakışların evden uzaklaşıp gittiğinde...
Görmüyorum sanma anne.Her ayrılışta son bir tebessüm,son bir söz,son bir sarılış bekleyen o hüzünlü bakışlarını elbette ki görüyorum.Ama ne gelir elden.?Benim yüreğim senin ki kadar büyük değil ki kendimi çiğneyip"gidiyorum" diyebileyim.
Benim için ne zorluklara katlandığınıda unutmuş değilim,biliyorum.
Hani bana "sen ne kadar büyüsende benim için hala çocuksun"diyordunda anlayamıyordum seni.Şimdi anlıyorum.
Nelere göğüs gerdin beni büyütürken.Çocukken ağlayıp seni her gece uykusuz bıraktığımda,her türlü yaramazlığımda,büyüdüğümü sanıp eve geç gelmelerimde,bütün kaprislerimle karşıma çıktığımda bile ne çok sabrettin sen.
Evet anneciğim ben hala minicik bir çocuğum.
Böyle bir büyüklüğün,sabrın sevginin karşısında istesemde büyüyemem zaten.Hatırlıyorumda küçükken her gece gelir,uyuduğumu sanıp üstümü örterdin.Uyumadığım halde uyuyor numarası yapıp üstümü örtmeni bana sevgiyle bakmanı beklerdim.
Sen olmazsan kim yapardı bunu,kim bakabilirdi senin kadar içten?..Hangi türkü anlatabilirdi senin özlemini.
Sen kocaman bir çınar ağacısın bense sadece dalına yuva yapmış minik bir serçeyim.Her gece ninniler söylüyorsun bana.Bense uçup gidiyorum başka baharlara.Sen hep affedip yeniden kabul ediyorsun beni dallarına...
ANNECİĞİM;
Bütün hatalarım,yaptığım bütün kötü şeyler için milyonlarca kez özür diliyorum.Seni yeterince yazamadığım içinde özür diliyorum.Hiç bir zamanda yazamayacağım.
Çünkü seni kelimelere sığdıramayacak kadar çok seviyorum...