ağlama duvarıdır adım
kentsel bedenin
tarih gibi giriverse de
tutup yağma eder
yaban kokan çocukluğum
suratını asarak
ciddileştiğini sanacak
yüzüne pudra sürülmüş hayat
özdeş benliğiniz ayırıyor
gözlerime takılan
biraz ağlayabilen gözlerini
yinede sarar benliğim
suskun yüzüm oyunu böler
kentsel bedenin aşka dair diye başlar
çünkü doyasıya aşkım,
içinde koşan atlarım
sırtımı kaşıyan aklım vardır
adıma adım atar gündüzleri
oysa gecedir benim vaktim
bilinmez ne zaman geleceği
yaban kokan çocukluğum
ağlama duvarıdır adım
kentsel bedenin
tarih gibi giriverse de
tutup yağma eder
yaban kokan çocukluğum