Saat geceyarısını geçiyordu.Zaman anlamını yitireli yıllar olmuştu ancak hala bir bekleyeni vardı.Evden çıkmadan evvel aynada kendisine son bir kez baktı ve aynadaki soluk ve uykusuz yüze "Beni sakın yarı yolda bırakma en azından bugünlük.." dedi.Dışarısı soğuktu, sessiz ve karlı bir geceydi.Sahilden yürümeye karar verdi.Kar yüzüne sanki bir tokat vururcasına geliyordu.Boğazın sularına sakince baktı..Artık çok sevdiği İstanbul'un ona büyüleyici gelmediğini farketti.Hayatında ilk defa beklenmediği bir yere kendisi bile anlam vermediği halde kararlı adımlarla gidiyordu.Bir zamanlar çok değişik duygularla girdiği o sokak onu ilk defa böylesine anlamsız ve kararsız karşılamıştı.Kapıyı açtı kartanesi..Ona hep böyle hitap ederdi.Kar kadar beyaz ve temizdi o..İlk defa bu denli yabancı bakmıştı yüzüne.Tanıdık bir yüz hiç bu kadar soğuk gelmemişti.Önceden aynaya baktığını hissederdi ancak şimdi korkusuyla yüzleştiğinin farkındaydı.İçini kemiren bu korkunun onu buraya sürüklediğini biliyordu ancak gerçekler dışarıdaki havadan çok daha soğuktu.Üşüdüğünü hissetti.Kar tanesi onu içeriye aldı.Hiç konuşmamıştı söyleyeceklerini bilmeden bulunduğu bu yer ona binlerce anıyı hatırlatıyordu..Derin bir nefes aldı ve içini kemiren o soruyu sordu;
- Neden yalnız ve sensizim?
- Bazen herşey istediğimiz gibi olmuyor.
- Benim için ne olduğunu çözemiyorum.Karanlıklar bile seni unutturmaya yetmedi kar tanesi.
- Kabullenmeni beklemiyorum..Ancak bana daha fazla acı verme en doğrusu bu...
- Karanlığıma çekilmemi ve yaralarımı kendi başıma sarmamı istiyorsun.Pekala kar tanesi...
Oturduğu koltukdan güçlükle kalktı,koridordan kapıya doğru yürürken nasıl bir son diye soruyordu kendisine.Son kez kar tanesinin yüzüne baktı ve ona sarıldı.Kalbinden bütün bedenine yayılan ateş acı haline geldi ve iliklerine kadar acıyı hissetti.Veda kelimelerini hiç kabullenemedi ve acılarını koluna takıp yollara vurdu kendisini.Her son gibi onu bıraktığı yerde bekleyen yalnızlığın karanlğında yitip gitti...