Dışarıda kar var....
bütün çim alanı bir metreye yakın karla kaplı. Agaçların yaprakları dökülmüş, heryer bembeyaz.. Penceremden dışarıya baktıgım da bahçenin sag dıp köşesınde JUSTINE 'nin mezarlıgı.. Ne garip degil mi?Hava öylesine soguk ki gözyaşlarımın anında dondugunu hissediyordum. Sessizce bir of çekip bir sigara yaktım ... Sadece sigaram ve ben..Yapayalnızdım... Bir ayak tıkırdısı, içinde boguldugum bu sessizligi sona erdirmişti..Yatagın bir kösesinde kıvrılıp 'Allah'ım ne olur bu ayak sesi bana gelsin...'diye iç çekerken ..... TAK! TAK! TAK! Heyecanla kapıya dogruldugum da karsımda hiç tanımadıgım bir delikanlı.. Şaşkınlıgım bir kat daha artmıştı..
Genç delikanlı, ' Aylin Arslan?' dedı ve odamın kapısındaki çiçeleri gösterdi... O an sanki karanlık girdaplarla dolu odam cennet bahçesine dönüşmüştü... Zambaklar,güller,orkideler...Saatlerce çiçeklerimle oyalandıktan sonra sigaramı alıp koridorda yürümeye başladım.. Odamdan ilk defa cıktıgım ıcın bıraz heyecanlıydım.Agır ilac kokusu midemi bulandırıp, basımı döndürmüstü... Ve en sonunda kantine ulaştım.Çayımı yudumlarken eşliginde de sigara dumanım cabası... Karşımda küme küme oturmuş, tek oturmuş kafası dumanlı beyinler, ilaçlı vücutlar..... Neydi ki insanları bu hale getiren?Neydi beni onların içine atan....?Hayretle baktıgım bu insanları merak ediyordum, beyinlerindeki bastırılmış düşünceleri, ağrılara dayanan bedenlerde ki direnci..
Zordu besbelli; HAYATIN ANLAMINI YİTİRMEK VE YİTİRTMEK.....