Acı..

Yıllar yılı acı çekmiştik, istemediğimiz bir ortamdaydık ve bize ters düştüğü halde yanlış şeyler yapmıştık. Acına, yaşam mücadelene ortak olup, yüreğimi yüreğine, ömrümü ömrüne katıp seni mutlu edecektim. Ben senden sadece sana verdiğim sevgiyi kabullenip, bu sevgiyi yaşamanı istemiştim. Yalnız senin de, beni sevebileceğin kadar sevmeni. Ama bu günler o kadar sert davranıyorsun ki bana, çok acı çekiyorum. Çok sevilmek bu kadar kötü müydü? Gerçekten böylesine ağır mıydı ki?

”Sevgiye hasretim” dediğin günleri düşünüyorum da...Hayatıma bilmediğim anlamlar getirmiştin. Gözüm kapalı hayatımı ortaya koyduğum bir kumar oynamıştım. Ya seni kazanacaktım, ya da kendimden VAZGEÇECEKTİM. Hem seni kaybediyorum, hem de kendimden çoktan VAZGEÇTİM.

Var mıydı böyle kimsesiz darmadağın olmak, biçare kalmak, var mıydı? Keşke beni böyle ödüllendireceğine, hiç ödül vermeseydin. Onca yüreği senin yüreğine feda ettiğim halde, yüreğin kocaman sevdamı alabilecek kadar büyük olduğu halde...Ben de sana büyük bir sevgiyi vermekte diretiyordum. Bu kadar direttiğim için beni bağışla.

Beni kırgınlıklarla, çelişkilerle, cevabı sende olan bir sürü soruyla ve bitmek tükenmek bilmeyen "keşke"lerle bıraktın, bana onca acı verdin ama yüreğim düşmanın olamıyor. Her gün alabildiğine yanıyor, istesem de istemesem de seni özlüyor, seni istiyor ve bu böyle devam edecek sen istemesen de...Yüreğimi koparıp atmak mümkün olsaydı hiç düşünmeden koparıp atardım. Ama artık kendime sözüm geçmiyor.


Başımı ellerimin arasına ne ilk ne de son alışım. İlk acım değil ama en büyük acımsın.

Bir limandayım ve senin geminin gelmesini bekleyeceğim. Sensizliği kabullenemiyorum, zoruma gidiyor, canımı acıtıyor.

Sen yüreğimdeki hasret. Yarım kalmışlığım, unutulmazımsın..