Konutlar dikiliyor tepemize. Gökyüzünü hapsediyorlar gözlerimizin önünde. Başını kaldırıp da bir bakmak istesen başka hiçbir yerde bulamayacağın canlı mavi gökyüzüne, gördüğün binalar oluyor, sana somurtarak bakan…

Şehirde aynı anda aynı şeyler yaşanıyor çoğu zaman. İnsanlar senkronize hareket ediyor sanki. Bu konutlaşmış ve kuraklaşmış şehirler insana “doğ, çalış, harca ve öl”’ü öğretiyor. İnsanları bir yerlere sıkıştırarak yaşatıyor. Sabah herkes kalkıyor işe gidiyor ter döküyor, emeğinin tam karşılığı olmayan maaşını cebine koyuyor. Konutlaşmış yapı para kazanan insanların nerelerde parayı harcamalarını belirttiği için insan çok fazla düşünmüyor, parayı nerede harcayayım diye. Ya apartmanın altında, ya da yan sitede bulunan alışveriş merkezlerine gidiyor, zar zor kazandığı parayı oralarda bir çırpıda harcıyor. Nerede harcayacağın sistem tarafından belirlendiği gibi bir de neler alman gerektiği sana gösteriliyor. Sen de gidiyorsun paşa paşa, tamamen senin kendine özgü seçimin saydığın gerekli şeyleri alıyorsun. Oysa sistem bu ya, sana uzaydaki yıldızlardan seç dilediğini demiyor, tam tersine şu konutların arasında görünen gökyüzü var ya! Evet var. İşte orada gördüğün yıldızlardan seç istediğini, bak seni özgür bırakıyoruz diyor!!! Sen de kendini doğuştan özgür sanıp tıkır tıkır alışveriş yapıyorsun. Serbest piyasa ekonomisinin yanı sıra hayatımıza bir de serbest konut ekonomisi çıkıyor.

Uzun lafın kısası: konutlaşmış şehir ve kapitalizm sana burada çalış, şurada otur, orada da harca ve sonra şurada yat ebediyete kadar diyor… Bilmem anlatabildim mi?