Yalnız kalmanın bir hikayesi var mıdır dersin, başı "bir varmış " devamı " bir yokmuş" ... sonrası yokluk...yok..luk.. Cümlelerin üzerinde geziniyorum çizgilerine basmadan, silinir korkum tebeşirle çizilmiş olmasından...

" Babamın her sabah işe gidişine eşlik ederdim yarı yola kadar...Minik avcumun içine sıkıştırdığım baş parmağında kimi zaman sallanarak, kimi zaman da az sonra elimi bırakacak olmasına duyduğum çocuksu kıskançlığımla, günlük gazetelerinin yanında kitaplar satan gri saçlı amcanın marketinin kapısından dalardık... Henüz okula başlamamış olmama rağmen annemin mesleki durumundan ve sıcaklığından edindiğim okuma yetisi, çizgi karakterlerin konuşma balonları ve bitmek tükenmek bilmeyen koşuşturmaları, beni onların ülkesine misafir ederdi... Marketin kapısının önünde az önce tuttuğum babamın baş parmağı yerine gelen gülümseyen yüzlü bir kitap...O gün mandrake mi olmalıydım, ten ten mi yoksa örümcek adam mı...Küçüklüğümün içine gizlerdim sırlarını, annemin ; "hadi bakalım kahvaltı hazır" kokan sabahlarına kattığım en güzel şeydi hayallerim...bir de annemin sahanda yumurtası...Zaman geçtikçe hayalleri haylazlıklara dönüştürdüğümün farkında bile olmuyordum...Yara bere içindeki bacaklar,tozdan topraktan kir içinde bir yüz..."Bu gün 4 tane gol kurtardım anne" yankısının üzerine yapıştırdığım gülümsemelerim, küçük fiskelerden kurtarmıyordu tabi...Ablamla paylaştığım odada ekstra ev ödevlerinden, yağmur olukları yardımıyla kaçışlarım görülmeye değerdi...Birinci kattan düşsem ne olacaktı ki sanki..."

(Elektrikler yine kesildi, cama yapıştırılmış bir burunla meraklı gözlerim camın diğer tarafındaki karanlıkta...keşke biraz ay ışığı olsa...onun da elektriğini kesmiş birileri... ne yapıyorsun bu karanlıkta...uzağı ve seni göremiyorum...)

Büyüdükten sonra herşey değişiyor biliyorum...Yaşamın yalnızlık hormonu fazla salgılanıyor, kalabalıktaki yalnızlığın artıyor,daha net görebiliyorsun artık cümle içindeki anlatım bozukluklarını, kullanım süreleri çoktan geçmiş aşklar kollarından çekiştirip duruyorlar...yağmurun damlaları bile ne kadar üşütüyor....

" camı kapatırmısın,üşümeye başladım... hastayım biliyorsun...Yahu duymuyor musun...Hem...
...bu arada ne yapıyorsun sen orda, yine bilgisayara dalmışsın duymuyorsun bile...Artık seninle......"

....duyarsızlık fısıldamaya çoktan başlamış bile, anlık sağırlıklar çözümsüzlük içinde koşturuyor olmamdan belki de...Zorla yedirilmeye çalışılan ,üstelik de hiç sevmediğim bir yemeği andıran pelerinini örtüyor bazen bir ilişki...Sıradanlaşmaya başlayan zaman serumu verile verile şişmiş damarları...Herkes kendi köşesine çekilmiş, evin içinde duvarlarla dostluklar başlamış yada bir pembe dizi hastalığı...Televizyon başında artık daha sık uyuya kalınmış...Daha fazla çekirdek tüketilir olmuş, daha fazla sivilceden intikam alınmış...Birlikteliğin boyaları kabarmış...

" -tamamen suç senin...
-suç mu...sen bu yaptıklarıma suç mu diyorsun yani
-tabi suç...hem de cezasını ödeyemeyeceğin cinsten
-peki..sen bu ilişkinin hakimisin anlaşılan
-nasıl yani..kırmamı mı istiyorsun kalemi...
-kırılacak bir kalemimiz oldu mu dersin..."

Gündelik kavgalara komşular alışır olmuş, desibeli yüksek seslerin yankısı çınlatmış uzun süre kulakları...Önce biri, sonra diğeri çıkmış evden...Aynı kaldırımda, ayrı yürünmüş uzun süre...Sonra aynı kaldırımlar ayrı kaldırımlara dönüşmüş,ayrı yollara, ayrı hayatlara...

inan birden bitirmek istemezdim hikayeyi...ama dilimde tüy bitmedi...acım dinmedi...güneş doğmadı, ay kararmadı...
sadece "bir varmış" lar "bir yokmuş" lara gebe kaldı...