Kaybolmak istiyorum... Gecenin sessiz yalnızlığı veya kalabalık ve gürültülü bir cadde, farketmez. Ya da bir aşkın acı çektirişi, bir ölümün hüznü, dibini bulmuş bir şarap şişesinin mayhoşluğu, hiç farketmez... Ama bir duygunun karşı konulmaz yoğunluğuna ihtiyacım var.
Her gece, özlemin sindiği yastığa başımı koyduğumda odamdaki karanlığı, odamdaki tik-tak sessizliğini, odamdaki 'ben'i özlerken, tanıdığım yeni hayatları geçirirken aklımdan hep aynı duygusal boşluğa takılıyorum korkular içinde.
Ne bir özlem, ne bir yalnızlık, ne bir aşk yok içimde... Ve bana hissettirebilecekleri hayatın... Bir sarı kitap sayfasında, ucu bitmiş bir kurşunkalemde, kırışmış, boş çarşaflardaki boşvermişlik, içi geçmişlik yalnızca. Bu da hissetmekse eğer...
Ilımaya yüz tutmuş bir gözyaşı, babamın kucağındaki güven hissini verir bazen hüznüme... Uykusuzluktan morarmaya yüz tutmuş göz çukurkları dışında ne var elimde şimdi? Siyah uykuların yuttuğu, bir bez bebeğin sarılıp uyutmasına muhtaç bir kalp ve eski yaralarını sarmaya söz vermiş küçük bir kız... İçimde ölüyor mu? Ölürse serpebilir miyim küllerini Boğaz'a bir damla gözyaşımla? Yalnızca bir damla, fazlası değmez ki ona...
Aslında kaybolup, kaybettiğim hisleri aramak istiyorum bu gece Harun'un yan odadan gelen sesinde... "Son deneme,saat kaç,saat kaç ki???" Ama anıların sesi yıpranmış artık, yüzleriyse gerçekten eski. On sekiz yıllık yaşantıda, bazı anıların elleri, gözleri kırışmış olabilir mi? Bu kadar çok soruyu içinde biriktirmiş olabilir mi? Bu geceye kadar özlemiş olabilir mi sessiz, kendisiyle baş başa kalmış olmayı?
Bir küçük oda, içinde beş yabancı; ancak bu dağınıklık verebilir odamıza yaşanmışlık-yaşanıyorluk hissini. Ve benim dışımdaki dört yabancı, ne zaman hissetti-hissedecek benim hissettiklerimi? Ne zaman değerli olacak bağlılık onlar için? Kendini rüzgara bırakıp savrulmayı bekleyen bir parça kağıt, ne zaman onların da dikkatini çekecek?
Kayboluyorum... Ama duygular, arayışlar, düşler içinde değil. Kendi benliğimde... Anlamsız,boş ve kesinlikle yorgun bir zihinde. Kucağımda uyuyan cansız bebek, artık daha canlı benim için uykuya susamış beş kişinin içinde... Çünkü o lal, ama en az benim kadar çığlık çığlığa yaşıyor hislerini içinde ölen küçük kızın küllerinin yumuşaklığında...